Yalnız ve yorgun bir gecenin kuytusunda
unutup kendimi en ortasında yüreğimin
her an,
ben’siz, sevilmedeyim.
Odamın loş duvarında
oynaşan gölgeler arasında
ruhumdan akseden
meltemlere ait gizemli yüzü
nü okşayan duvar, oda, ev,
ve şehir, bunca deniz,
ah hep o gülen yüzü
içimin en işlek sokaklarıdır
ömrümün ıssız saatlerinde
Çünkü bu vakitlerde
kalemimde umut
acı çekmedeyim
sırtımda sevgi yükü,
dua etmedeyim
göz yaşlarıma umudu emzirmedeyim
onsuz yanlarımı aşıp bir bir
ona gitmedeyim
Ben
yani o
yani ben
uçsuz bucaksız
ebedi,
koşulsuz,
sevmedeyim.
Mustafa Aydemir
