Son şarkıdır bu dinlediğimiz,
Söylemene gerek yok, biliyorum,
Ayrılık saati için ilerlemekte vakit…
Bundan sonra ne deniz bunca kasvetli olacak,
Ne de gökyüzü bu kadar dingin...
Yüklü bulutlar gözlerimi zorlayamayacak…
Üzgünüm…
Yıkılmışlığımın verdiği kederi yüzümde görmeyeceksin,
Ellerimin titreyişinin sesime vuruşunu, konuşamaz olduğumu,
Söylemek istediklerimin soluğumda kavrulup yok olduğunu…
Bilmeyeceksin.
Bilemeyeceksin…
Seni üzmeyeceğim…
Ağlarsam sevgilim,
Düşerim…
Belki gitme derim…
İçimde kalan son gurur kırıntılarımı da harcar,
Her şeyin düzelebileceğini söyleyiveririm…
Kendim bile inanmazken…
Göğsümün içinde taşıdığım küçücük yüreğim,
Yollarımızda kırıla döküle bin parçaya bölünüp acıyla kıvranırken…
Yok…
Gitmek için şarkının bitmesini bekleyeceğim…
Sonra ‘Görüşürüz’ diyerek gideceğim,
Bir daha görüşmeyeceğimizi bile bile.
KİTAP İZLERİ
Nohut Oda
Melisa Kesmez
Melisa Kesmez’in ‘Nohut Oda’sı: Eşyaların Hafızası ve Kalanların Kırılgan Yuvası Melisa Kesmez, üçüncü öykü kitabı "Nohut Oda"nın başında, Gaston Bachelard'dan çarpıcı bir alıntıya yer veriyor:
İncelemeyi Oku
