Gün gelir duvarda işlemez saat.
Yelkovan bir yerde takılır kalır.
Saatle birlikte donar da hayat.
Gözler bir noktaya çakılır kalır.
Ovalar vadiler olsa da yeşil;
Artık oralarda yürünmez olur.
Aynayı bir sürü belirsiz şekil,
Kaplar camda yüzler görünmez olur.
Bahçenin gülleri açmadan solar.
Dikenler ellere batamaz olur.
Ecel gelir yüzler dumanla dolar.
Umutla yarına bakamaz olur.
Takılır bir yerde kalır oyuncak.
Hayat zembereği kurulmaz olur.
Ötelerde bir dost açınca kucak;
Artık buralarda durulmaz olur.
Anladım ki hayat zaten şiirmiş;
Kelimeler arasında yaşanan.
Adı Ahmet’miş, bir de şairmiş;
Omuzlar üstünde kabre taşınan.
