Günün ilk ışıklarıyla uyanmıştım ama kahvaltı ve sağı solu toparlama faslım yine işyerime gecikme nedenim olmuştu o sabahta.
Dükkanda bir misafirim vardı.kapıdan girer girmez tuğbam seslendi "işte müjgan abla o sana bahsettigim arap kız.hani çok güzel kaş alıyor demiştim ya.çalıştığı yerde haftalığını vermiyorlarmış.çıkmış ordan iş arıyomuş.parayada çok ihtiyacı var bir baksan eline"
Arap güzeli kız elindeki telefonla uğraşıyordu.ikimizinde ona doğru baktığını farkedip yavaşça bize doğru döndü. Gözleri zanaatinin önündeydi işte! Hep böyle olurdu bana.çalışanlarımın önce gözleri derdim; dikkatle bakıp ruhlarını anlamaya çalışırdım. Bakışları acı doluydu, gözleri buğulu...içim acıdı. Hikayesini hiç bilmesemde acısı o an içime dokundu
"Adı nedir?"
"Nergis abla"
"Nergis merhaba "
"Salamm abla Merhaba "
Acılı bakışların inadına yüzünde koca bir gülümseme belirdi; güçlü ruhunu temsil eden bir gülüş. İşte bu kadardı ; ben tanıyacağım kadar tanımıştım onu.tuhaf olduğumu yada abarttığımı düşünüyorsunuz belki. kimbilir ;aptal belki de.. ama kırklı yaşımda hayata dair öğrendiğim pekçok şeyden biride budur; acının insan karakterine verdiği güzellik.acı çeken kadın güzel, akıllı ve yeteneklidir.çünkü çaresizdir ve başarmak zorundadır çünkü kimsesizdir ; rüzgara meydan okumak için koca bir çınar gibi güçlü durması gerektiğini bilir. Ya çınar olacaktır yada ordan oraya savrulan savruldukça parçalanan dalından kopmuş küçük bir yaprak..
o gün nergis kanadı kırılmış yaralı bir güvercin gibi düşüvermişti dükkanımıza.biz üç kişilik bir ekiptik .işletmemiz merkezde çok yeniydi ve azıcık müşterisiyle ayakta durmaya çalışıyordu. "Allah büyük bu yavrucak da burada rızıklanır inşallah " dedik, onuda aramıza aldık.
Sadece çok güzel kaş alıyor dediğimiz kızımız kuaför ustasıymış meğer.bunu anlar anlamaz haftalığını konuştuğumuz fiyatın iki katına çıkardım.
Her geçen gün onunla dostluğumuz daha da kuvvetlenmekte.geçen hafta ailesiylede tanıştım. Annesi kızkardeşi ve eniştesi üç çocuklarıyla epey kalabalıktılar. Üstüne üstlük dört gündür ırak taki diğer akrabaları da gelince yirmiye yakın nüfus oldular. Koca evde çalışan birtek nergis ablası bebekleri bırakamıyor, eniştesi mayın patlayınca savaşta bacağını kaybetmiş çalışamıyor.
Evlerine yaklaştığımda önemli biri gibi karşılandım; bütün aile dışkapının önünde bekliyordu beni.kolumdan çekip öpe koklaya içeri aldılar. Yırtık perde ve kırık kanepeden başka eşya olmayan bir odada ağırlandım.ev giriş katındaydı; çok keskin rutubet kokusu koca kışı o evde buz gibi soğukta geçirdiklerinin kanıtı gibiydi.
İşaretlerle sohbet ettik. Savaşı, bombaları anlattılar. Hepsi durmadan hamdüsenalar ettiler. İşte benim dinim; benim Kur an kelimelerim...
Sokaklarda ki Suriye li çocukları itip kakan arkadaşlar yada dini farklı olduğu için insan sevmeyenler ; lütfen bu yazıyı okuyunca " önce Türkiye deki açları doyursunlar " diye anlamsız cümleler kurmasınlar ! Ben Mevlana nın torunuyum ; yaradılanı Yaradandan ötürü seviyorum ve herkesi kardesim biliyorum...
Gülücüklerle gözyaşlarımızın tam ortasında bir yerde anneciği beyaz bir fincan elinde içeri girdi.içtiğim en güzel kahveydi ve en unutulmaz hatıralarımdan biriydi
Günlerdir ekrana yazmak ve sizlerle paylaşmak istedim kısmet bu gece ymis. Her geçen gün nergisden çok şey öğreniyoruz.bildiklerimizi , unuttuklaımızı hatırlıyoruz. Ağlarken kur an dinlemeyi, mutluyken " hamdulillah" demeyi anacığım öğütlerdi hep bana da; yinede nergisde de görmek çok başka güzel.haramdan çok korkan , iffetli, arlı , rızkı Allahtan bilen bir kızım daha oldu hamdülillah :)
Müşteri hanımefendi ; " ben yeşil far sürmü dedim ? " diye azarladığında yeniden yeniden makyaj yapan, yaparken gülümseyen bu arap kızının sabrını ve mütevazi duruşunu hayranlıkla izliyorum.
Her sabah ondan arapça dersleri alıyorum, bende ona Türkçe'yi öğretiyorum.bu sabah geç kaldığım için Türkçe fırça bile yedim :)
.................
.................
Saygı ve sevgilerimle
MÜJGAN
