Mesafeler artıyor zaman geçtikçe bu yollardan… Senden bir hıçkırık daha ayrılıyorum. Yaşamdan biraz daha soğuyor, ısınamıyorum kuş cıvıltılarıyla. Daha ne kadar sürecek bu yalnızlığım, içime çekmeyi reddettiğim hava ne zaman bıkacak ciğerlerimle, benle, aklımla ve kalbimle oynamaktan… Ve ne zaman öleceğim.
Mesafeler artıyor her saat tik takında, senden bir parça daha kopuyorum, ayrılıyor ellerimiz istemeden ve istemeden yalnızlığa sürükleniyor yüreğim.
Mesafeler artıyor, karanlık çöktükçe odama… Dolan siyah, simsiyah bir yalnızlık aslında karanlık değil! Yusuf’un düştüğü, daha doğrusu düşürüldüğü kuyu gibi karanlık ve yalnız bir oda… Çaresiz bekliyorum beni aydınlağa kavuşturacak elleri…
