Yorgun ufuklarda, melül akşamda,
Her zamanki gibi ağlamaktayım.
Günün son ışıkları sönerken camda,
Hüznümü hüsnüne bağlamaktayım.
Ufkumu sarıyor çileler, gamlar,
Bir rüzgâr savurur meyhaneleri.
Abanır üstüme melül akşamlar.
Rüyamı ıslatır çiğ taneleri.
Dönüp baktığım ömr-ü serabımdır.
Son ışıklarla başlayan kanlanmaya!
Bilmem bu kaçıncı ıstırabımdır?
Hatıralar başlıyor canlanmaya.
