Dalgalar kıyıya vurdukça duydum hayatın sevinç çığlıklarını.
Yakamozu izleyerek çözmeye çalıştım hayatın sırrını.
Oturduğum bankla,tuttuğum kalemle, kağıtla giderdim yalnızlığımı.
Hayallerime eyvallah etmez oldum güneşin vedasıyla;bir elveda olmasada...
Aya monte ettim dileklerimi;daimi olmasada...
Kumsaldaki kumlar bedenime çarpınca anladım.
Rüzgara karşı koymaya çalışırken kavradım.
Güneş bir doğup bir batarken
Umutsuzluktan kendi dizlerime kapanıp ağladım.
Taşlaştım;kimseye acımadım
Ve kendime bi tekmede ben attım.
Gözyaşlarım kumsaldaki kum taneleri kadar değersizken bile
Kendime hakim olamadım.
Dün gece insanları farkettim.
Işıkları uzaktan dünyaya kazık çakmaya çalıştıklarının tek kanıtıydı.
Bedenleri tek emanetleriydi.
Umuma açık hayatları tek dertleriydi.
Bir kara deliğin içinde oldukları tek bildikleriydi.
Kaderinde dediği gibi onlar emanetçiydi...
Şimdi ne kıyıya yaklaşan tekne susturabilir hayatın çığlığını; denizi,
Ne de insanların lanetlemesi.
Kum taneleri acıtmayacak sadece benim bedenimi.
Benden sonra geridekini,ondan sonrakini...
Sonunda da bu günün bebeğini.
Ruhum denizin bir parçası
Ve unutuyorum tıpkı balıklar gibi yalnızlığıma,yazdıklarımı.
Savruluyorum...
Dalgalar nereye götürürse.
Boğuluyorum
Kara deliğin içinde...
