Ankara’da geçirdiğim son kış…Bu şehrin karlı sokaklarında beraber kol kola yürümeye, uzun uzun sohbet etmeye bayıldığım babacığım karşımda…
Anne babası ayrılmış çocuklar için yaş kaç olursa olsun Pazar günleri bir başkadır.Hele de benim gibi babasına anlatacakları hiç bitmeyen bir çocuk için bambaşka…
Pencereye yaslanmış karla karışık yağan yağmuru izliyorum. Radyoda ‘Kalamış’ şarkısı…Babamla şarkıya eşlik ediyoruz. Şarkı bitince, işin aslı bir tatlı huzur arayışı herhalde babacım, diyorum; gülüyor…
Hayatın özeti bir tatlı huzur… Son zamanlarda en çok duyduğum sözcük olduğundan mıdır nedir herkesin ‘huzur’ peşinde olduğuna inandım artık. İşinde, evinde, aşkında, dostluklarında yani hayatın her diliminde huzur arayan insanlar… Peki bu huzur denilen duygu aranınca bulunuyor mu sahiden?
Sonuç olarak ben de huzuru aramaya karar verdim artık. İlk aşamada, beni huzursuz eden herkesi hayatımdan çıkarmaya başladım bile:) Doğru yolda mıyım?
BİNNUR EDİSAN
12 KASIM 2007
00:40
