Ben Küçük Bir Oğlan Çoçuğuydum

Bilmiyordum.. Bilemiyordum..
Insanlar neden terkederlerdi birbirlerini?
Ne alip veremedikleri vardi?
Nicin T.V. de hep savastan bahsederlerdi..
Babam neden hep o can sikici, o hareketsiz ve sadece ciddi giyinen adamlarin oldugu
haberleri izlerdi..
Anlayamiyordum..
O zamanlar ben kücük bir oglan cocuguydum..
Sevgi, sefkat, hosgörü, anlayis yüklüydüm..
Öyle ögretmisti annem..
Bagliydim manevi degerlere..
O zamanlar ben kücük bir oglan cocuguydum..
Ama sonra..
Ben ben degilde hayat olmaya baslayinca..
Acitmaya baslayinca beni..
Uykularim kacmaya baslayinca ve önemlileri önemsemeyince..
Anladim ki büyüyordum artik..
Yavas yavas büyüyordum..
Yavas yavas aciyordu her yanim..
Acilarimi daha büyük acilarla örttüm..
Artik ben hayattim ve ben bir turlu ben olamiyordum
"Hayat aci demektir." diye söylemisti babam ben kücük bir oglan cocuguyken..
Oysa ben cok mutluydum.Arkadaslarim gibi.
Onlarda anlamiyorlardi haberler diye bir seyin neden var oldugunu..
Simdi hangisi nerde hic bilmiyorum..
Ya asklar.. En cok yaralayanlar belkide..
Her ask bir öncesinden daha cok acitiyor ruhunu..ve bu aci digerinin ustune konuyor..
Sonra tamamen aci oluyorum..
Hic bi ask acitamiyor sonra..
Sonrasinda bidaha ask olmuyor ki..
Ama hayat hic öyle degil..
O buluyor acitacak bir yanini..
Hayat pesini hic birakmiyor..
Bilmiyorum..
Hala bilemiyorum..
Nasil bilebilirim ki..
Ben sadece kücük bir oglan cocuguyum...