Ardına kadar açıktı kalbim kapalıyken gözlerim.
Benliğimde tanımsız bir heyecan...
Ölümle aşk arasındaki farkı sezemeyecek kadar çaresizdi zihnim.
Bilimsel bir mantıksızlık portresi vardı duvarda,
Duvarlar ölüme kadar yeminsiz,
Yeminler gerçeye kadar selamet...
Neden bende hep son sayfadaydı önsözlerin?
Herşey ellerimi acıtıyor, ellerim herşeyi ve acılar dingin.
Pervasızca sövüyorum kendime, ansızın sen geliyorsun aklıma.
Sonradan anlıyorum ama, aslında o sen değil bendim sevgilim.
Kendimdemiydim ki ben senden beri, seni sevmeme ihtimal vereyim?
Mana aramaya hiç gerek yok, çünkü bütün sözlükler senin gözlerin.
Gülüşümde ağlamak gizlidir, yaşama zaruriyetimde sen.
Sadece sevmek yeterliydi çözmeye, ya da aklımdaki birkaç ahkam denklemim.
Ben sende seni sevmedim, içimdeki beni sevdim.
Ben içimdeki beni bilmedim, ben bizde O'nu sevdim...
Fatih Aylan
]
