Aşkın Menzili

Ben, terkedilecek biri değilim
Yüreğimin kapıları sonuna kadar açıkken,
Ve hiç düşünmeden sana uzatmışken kalbimi,
Bırakıp gidemezsin beni.
Ben, terkidelecek biri değilim, gitme kartanem
Geceler kör, geceler sağır, geceler dilsiz...
Bir ben beklerim geri dönüşünü,
Bir de bu kent.
Bir ben uykusuzum şu lanet gecelerde,
Bir de sefil kaldırımlar.
Ben senin aşkınla sarsılmışken,
Kaldırımlar,
Bir başına kalışına isyan eder...
Oysa sevmek bazen yalnız kalmaktır,
Bazen de sevdiği için gitmek...
Ama bilemem sevda ayrılığa nice dayanır.
Bakarsın, birgün aşk dikilir karşına
Hesap sorar ölümüne, beklentisizce...
Ben, terkedilecek biri değilim, biliyorsun işte
Nereye gider bu haykırışlar?
Nerede başlayıp, nerede son bulur?
Gidişin, tutsak edişinken,
Bir başka derdi çekemem doğrusu
Zaten deli gömleği gibi yapışmış yakama hayat
Biter mi ki hıçkırıklar?
Sen bana ne kadar uzaksın?
Ya da ben sana ne kadar yakın!
Hakikaten, aşkın menzili nereye kadar?
Ama dur! Ben biliyorum.
Aşkın menzili...
Aşkın menzili mezara kadarmış.
Beni, o sefil kaldırımlara gömün.
Beni, o sefil kaldırımlara...