etten kemikten deðil söyleyemedikleri
aðzýmla seviþen þarabýn terbiyesizliði
aþka düþürür serseriliðimi

devingen iç karmaþýklýðýmýn imbiðinden silkinip
övünüp durur gözleri kapalý
dokunduðum ateþle çiftleþmiþliðim

neþe ararken þunun þurasýnda
ekþiyor yüzü sözcüklerin
unutmabeni saksýsýnda

dünyaya öfke
içime secde
düþüme sehpa kurulmuþum
kimi tapýnýr kimi ölürüm
ölümdür belki de tebessüm
yol ayrýmlarýnda

sýrtýmýn hummasýnda ýlýk rüzgarlar estirip
öpüþürüm tuzdan sararan yapraklarýmla
kimseciklerin haberi olmaz
sevmek deðil mi ki kabahatim
dudaðýndan içtiðim

kim kimsesizliðime "yar" edinmiþ
hülya adlý düþün koynunu
yerlere çalmamýþ mýyým dilimin tafrasýný
ve kim diyebilir ki “O” yoktur
varsýn yok sanýlsýn caným

kývrýlýp mýsralarýn kalbine
saðarým zamanýn göðsüne serdiðini
nasýlsa geri alýrým kendimi

-kapamalýyým þimdi gözlerimi-


hidayet dal/can sokaðý lambalarý