GELENLER GÖLGESÝZDÝLER

Bazen bir, bazen birkaç kiþi gelirlerdi...
Sararmýþ yüzleri, gözlerinden yayýlan kirli duygu renklerinin hýzla kararan gölgeleriyle, tuzak karanlýðýn görüntülerini ele verirdi.
Yürüyüþleri, adým atýþlarýyla, “görev gereði geldiklerini” anlatýr... Anlatýlaný bir ben anlardý.
***
Duruþlarý gölgesizdi hep...
Gölgesizliklerini görünce, “Görev gereði gölgelerini bile yok etmiþler” diye düþünürdüm.
Býyýklarý, benim býyýklarým, bizim býyýklarýmýz gibiydi.
Hani, “Badembýyýk” dediklerimizden... Yanlardan özenlice kesilerek toplanmýþ, uçlarý üst dudaðý örten.
***
En çok bilinen ismi söylerlerdi...
Eski kokan gövdelerini dimdik tutarak ve benim gibi, bizim gibi ellerini söze yumruk yaparak geliþ nedenlerini açýklarlardý:
“Yoldaþ, karþýya geçmemiz gerek”
Karþýsý!..
Benim için... Bizim için, 12 Eylül kýyýmýndan uzak kalarak, faþizme öfke bilemek; son kavgaya býçak ayarýnda.
Karþýsý...
Onun için... Onlar için, 12 Eylül’ün iþkence tezgahlarýnda çýðlýklar atarak kanamak...
Ya da gölgesizliklerinin gölgesi olmak; boynunda korku tasmasýyla köpekleþerek.
***
Oysa ben, önce korkuyu tanýmýþtým; beynim merakýmý bilerken gördüklerimle… Ve direnmeyi içmiþtim; babamýn nasýrlý elleriyle uyguladýðý yasaklarýndan.
Ýki ayaðýmý görmüþtüm, o büyük kente ilk kez gittiðimde; korkup tutunacak dal ararken.
Ve sarý inadýmla, kýzýl öfkemi en güvenilir dost ve hayatla mücadeleme yoldaþ bilmiþtim; düþümün gerçekliðini söke söke alýrken hayattan.
***
Evet! Öfkeliydim... insana ve hayata sevdalý yüreðimin yüzlerde aydýnlýk bir gülümseme... Gözlerde gün karanlýðýnda küçük bir umut ýþýðý görebilme arayýþýnda.
Öfkeliydim ama beynimde fikrim, yüreðimde sevgim, söyleyecek þiirim, tuvallerde haykýracak renklerim vardý.
Ve ben insan olduðumu yurdumda insanlýk unutulurken öðrenmiþtim.
***
Geldikleri gibi giderlerken, tanýdýk sesler doldururdu kulaklarýmý.
Omuzlarýmý daha bir güçlü hissederdim.
***
Birkaç kez kýzlar da gelmiþti...
Onlarda, bizim kýzlarýn benzerleriydi!..
Gorki’nin, Mitka Grýpçeva’nýn roman kahramaný kýzlar gibi.
Onlarý da, dudaklarý ve bakýþlarý anlatýrdý.
Isýrýlmýþ cinselliklerinin susturamadýklarý aç iniltilerini fýsýldardý; pembesi yitik dudaklarýyla, ýþýðý renk yoksulu gözleri.
Onlarda, geldikleri gibi giderlerken, gök kuþaðý renkleriyle gözlerimde gülümserdi; eþim ve öfkeme sevgi barikatý kýzým.