Müziðin ruhun gýdasý olduðuna dair bir önerme var, biliyorsunuz. Þunu söyleyeyim; müzik gerçekten de insaný doyuruyor (elbette öyle boktan bebek'te üç beþ tur atarýmlar falan hiç bir yeri doyuramaz!). Fakat ondan da öte, bazen müzik insaný baþka dünyalara uçuruyor. Bir nevi uyuþturucu etkisi yapýyor. Tabii uyuþturucudan farklý olarak saðlýða bir zararý olmuyor... Doðal olarak müzik dinleyerek uçmak, kendini öldürerek uçmak gibi aptalca bir davranýþ olmaktan çýkýyor.

Mesela ben þuanda Pink Floyd'un Set The Controls For The Heart Of The Sun adlý aþmýþ ve uçmuþ þarkýsýný açtým. Ancak dinlemiyorum... Dinlemekten de öte bir þey yapýyorum. Adýný koyamadýðým bir þey. Sanýrým bir yolculuk. Bu yolculuk da gerçekte varolmayan ancak insanýn varolmasýný istediði bir dünyaya gerçekleþiyor. Þarký da bu yolculuk esnasýnda araç görevi görüyor. Sanki tüm gezegende tek baþýmaymýþým gibi hissediyorum. Yalnýzlýk duygusu... Genelde güzel bir duygu deðildir ama bazen çok iyi gelir.

Bazý müzikler sizi uçururken, bazýlarý da moralinizi düzeltebilir. Band'den Shape I'm In'i dinlerken hayatýn boktan yönünü bir kenara býrakýyorum mesela... Tamamen olumlu þeylere odaklanýyorum. Neþe doluyorum falan böyle... Hatta mesela hayal falan kuruyorum iþte bir karavana dört beþ arkadaþ doluþmuþuz; yanýmýzda gitarlarýmýz, mýzýkalarýmýz Türkiye'yi dolaþýyoruz. Hem de nereye gittiðimizi bilmeden! Sadece dolaþýyoruz! Hatta yolculuk için kadro bile kurdum kendi kafamda. Mesela bir kaç örnek vereyim: Yamaç-Deniz-Su; Ýmge-Gaye-Mehmet; Kaan-Gizem-Funda; Cansu-Ece-Berk falan filan... Bu arada arkadaþlarýn sevgilileri varsa ''Bizi niye koymadýn lan listeye?! Çakaaal.... Kýzlarý kapcan di mi?'' yada ''Ay ben niye yokum listede? Aþkýmla beraber kötü kötü þeyler mi yapacaksýnýz yoksaaa?!'' demesinler hiç. Zira, bir Yoko Ono faciasý yaþamak istemiyorum karavanýmda tek sebebi bu!

Her neyse... Bir de müziðin anarþik yaný var. Sex Pistols'tan God Save The Queen'i dinleyip de aptal düzenlere küfretmeyen adam yoktur herhalde... Yada ne bileyim, Ramones'tan Rock'N'Roll High School'u dinlerken okul basasým (okul basmak. evet, müdürü okuldan kovup ben baþa geçeceðim ve herkesi uzun saçlý da olsa, kravatsýz da olsa, sakallý da olsa okula alacaðým!) geliyor mesela... Bu yalnýz punk rock tarafýndan insanýn ruhuna iþletilen bir his de deðil... John Lennon'ýn Imagine þarkýsý da böyle, yahut Pink Floyd'un Another Brick In The Wall'u... Olay tamamen müziðin ruhuyla alakalý! Müzik asi ise, müziði dinleyen de asileþiyor!

Bakýn, müzik sizi varolmayan ancak varolmasýný isteyeceðiniz bir aleme götürerek 'Dünya' adýný verdiðimiz bu bok çukurundan kýsa bir süreliðine de olsa çekip alýyor; yada sizin ruhunuzu neþeyle dolduruyor; isterseniz de sizi anarþikleþtirebiliyor! Müziðin ne kadar yüce, ne kadar inanýlmaz bir 'güç' olduðunu görüyor musunuz? Bir din arayaþýnda olan arkadaþlara çaðrým þu: Müziðin tanrý olduðu bir dine inanalým!

Düþünsenize böyle bir din olduðunu... Hatta bu dinin Ýslam kadar, Hýrýstiyanlýk kadar, Musevilik kadar yaygýn olduðunu... Biliyorum yalandan ibaret olacaktý bu din ancak bana sorarsanýz günümüzde kutsal olarak adleddiðimiz dinler de yalandan ibaret zaten. Yalnýzca manevi doygunluk saðlýyorlar, o da herkese deðil... Bana saðlamýyorlar mesela. Bu yüzden de inanmamayý tercih ediyorum. Eðer birþeye inanacaksam beni mutsuzken güzel bir yolculuða çýkaran, insanlarý birbirine küstürmeyen aksine dünya barýþýnýn saðlanmasýnda kullanýlabilecek en önemli araçlardan biri olan ve ruhumu hiç aç kalmayacak þekilde karþýlýksýz olarak doyuran müziðe inanmayý tercih ederim.

Ayrýca, müzik meleklere ihtiyaç duyacak kadar aciz de deðil. Hoþ, gerçek Tanrý da deðil. Gerçek Tanrý'nýn da müzisyen olma olasýlýðý ne kadar yüksek aslýnda! Veya müzik de Tanrý'nýn elçisi olabilir! Ýlginç, harbiden ilginç...