“Tanrýlar da sever,” dedi Tanrý.

Melek gülümsedi. “Haklýsýnýz efendim.”

“Öyleyse, neden benim elim Zeliha’nýn eline deðemiyor Melek?”

Melek’in yüzü soldu. “Bilmiyorum yüce efendim! Siz her þeyi bilensiniz. Bunu bilmiyor musunuz?” Tanrý’dan korktuðu için bunu sorarken çekinmiþti.

Tanrý güldü. “Biliyorum tabi. Ama kendi yazdýðým kuralý bozamam. Bu yüzden sana sordum ya zaten, belki senden bir fikir çýkar.”

Melek, merakla sordu, “Nedir o kural?”

Tanrý, büyük bir sýr veriyormuþçasýna fýsýldadý. “Aþkýn ulaþýlmazlýðý…”

Melek anlamamýþtý. “Öyleyse insanlar nasýl ulaþýyorlar?”

Tanrý bir kahkaha attý. “Ulaþtýklarýný kim söyledi ki?”

Melek iyiden iyiye afallamýþtý. “Yani,” dedi. “Evlilikler falan hep yalan mý?”

“Tabii ya!”

“Ama efendim, siz yine de Zeliha’ya dokunabilirsiniz.”

Tanrý’nýn neþeli havasý yerini tekrar hüzün dolu bir yüreðe býrakmýþtý. Baþýný iki yana salladý ve, “Hayýr,” dedi. “Ona dokunursam eðer, tüm insanlar aþka ulaþýr… Kural bozulur.”

“Ýyi ya, ulaþsýnlar!”

“O zaman aþkýn ne deðeri kalýr ki?”

Melek Tanrý’nýn bu sözlerini garipsemiþti. “Ýyi ama, ulaþýlamayan bir aþkýn deðeri olsa ne olacak, olmasa ne olacak?”

“Aþka ulaþmak için ‘sevebildiðin kadar sevmenin’ bir manasý kalmayacak. Ve düþünsene, insanlar ne zaman oksijenin deðerini bildiler ki? Hiç birinin haberi yoktu. O bir hazineydi ve iþte, harcadýlar onu,” Ýç geçirdi Tanrý ve devam etti, “Ya aþkýn sonu da oksijen gibi olursa?” Son cümlesini söylerken, bir küreye uzanmýþtý Tanrý. Bu küreyi Melek’in önüne koydu. Biraz sonra kürede bir görüntü belirdi...

Görüntüde kýzýl saçlý, genç ve çok güzel bir kýz ile yakýþýklý bir oðlan vardý. Ele ele tutuþmuþ deniz kenarýnda yürüyorlardý. Yürüdüler, yürüdüler ve yürüdüler… Bir yandan da sohbet ediyorlardý. Fýsýr fýsýr bir þeyler konuþuyorlardý. Konuþtular, konuþtular ve konuþtular… Neden sonra, kýz durdu. Tartýþmaya baþladýlar. On beþ dakika sonra iki senelik iliþkileri sona ermiþti. Tek sorun, çocuk ile kýzýn siyasi görüþlerinin ters oluþuydu. Tanrý’nýn suratý asýldý.

“Bak,” dedi. “Oksijeni de böyle umursamamýþ, pis dumanlarla kirletmiþlerdi. Bu ikisinin aþklarý çok büyüktü Melek… Ama onlar, siyasi düþünceleri yüzünden heba ettiler bu aþklarýný, sevgilerini. Týpký, diðer ademoðullarýnýn alýþveriþ merkezi için ormanlarý heba ettiði gibi…”

Melek, Tanrý’yý haklý buldu. “Ne yazýk ki haklýsýnýz…”

Tanrý, suratýnda acý bir gülümsemeyle Melek’in baþýný okþadý. “Öyleyse,” dedi. “Bu hazineyi yok edeceðimize yüreðimize gömelim. Ona ulaþamamýþ olmanýn acýsýyla beraber gömelim…”

“Gömelim efendim. Sonsuza dek gömelim…”