Galatasaray’a gönül vermem 1965 yýlýnda baþladý.

Televizyon yoktu. Sadece radyo vardý o yýllarda. O tarihte maç anlatýyorlar mýydý radyoda doðrusu hatýrlamýyorum. Elime geçen spor dergilerini okumaya çalýþýyordum. O dergilerde kendime seçtiðim iki idol vardý. Metin Oktay ve Muhammed Ali Clay.

Zenci boksör, Ýslamiyeti seçmiþti. Ne kadar büyük bir olay diye canlandýrýyordum küçük kafamda. Ýslamiyeti seçtiði gibi bir de Vietnam savaþýna katýlmamak için ABD ordusuna asker gitmeyi reddetmiþti. Vietnam’ýn haritada yerini bulamazdým belki ama isyan etmek, baþ kaldýrmak ilgimi çekiyor, sevgimi yönlendiriyordu. Muhammed Ali önüne geleni dövüyordu. Ayý lakaplý Liston’u yere sermiþ, sað yumruðunu yüz hizasýnda hazýr tutarak “ Ayaða kalk” diye baðýrýyordu, siyah beyaz resimde. Ýþte benim kahramaným bu kiþiydi ve küçük hafýzama kazýnmýþtý bir kere! Kýrk üç yýl geçti, o sevgi hiç eksilmedi.

Metin Oktay’ýn sarý kýrmýzýlý resimleri dergileri süslüyordu.Sakýz ve þekerleme paketçiklerinin içinden küçük resimler çýkardý. Lefter, Metin , Aydýn, Turgay, Ýsfendiyar ve baþkalarý.Ben, hep Metin’in resimlerini toplardým.Dergilerde hep ona hayranlýkla bakardým. Böylece kafama Galatasaray’ý kazýmýþ oldum.

Metin, sadece benim deðil bütün Türkiye’nin kralýydý. Ve ona beslediðim sevgi beni Galatasaraylý yapmýþtý.

Evimiz, Yeni Mahalle’deydi. Sanýyorum sonralarý Cumhuriyet mahallesi koymuþlar adýný. Sokaðýn bir baþýnda Cumhuriyet caddesi diðer baþýnda da Ýnönü caddesi vardý. (Bu caddenin adýnýn neden Ýnönü olduðunu hiçbir zaman anlayamadým. Ýsmet Ýnönü’nün, ne Kurtuluþ savaþýnda Kars’a bir faydasý olmuþ, ne baþbakanlýðý zamanýnda ne de Cumhurbaþkanlýðý döneminde Kars’a bir tuðla koymuþluðu vardýr.) Biz, Ýnönü caddesina yakýn tarafta oturduðumuzdan hep bu caddeyi kullanýrdýk. Evden çýktýktan sonra on dakika yürüyerek gidildiðinde; sol tarafta halkýn "Mal Meydaný" dediði hayvan pazarý vardý. Sonra bu pazarý þehir dýþýna taþýdýlar ve yerine bugünkü Hükümet Konaðýný yaptýlar. Hoþ ben, bugünkü diyorum ama yýllardýr gitmediðim için hala orasý Hükümet Konaðý mýdýr bilmiyorum. Beþ dakika daha yürüyünce sað tarafta da þehir stadyumu vardý. Yani ben, evden çýkýnca en çok 15 dakika sonra stadyuma ulaþýyordum.

O zamanlar Kars’ta üç tane amatör spor kulübü vardý. Doðu Fener, (aslýnda Ardahan kulübüydü) Kars Kalesi Spor(kýsaca Kale Spor) ve bizim mahallenin kulübü 30 Ekim. 30 ekim Kars’ýn kurtuluþ günüdür. Kulüp de bu tarihi kendine ad seçmiþti. Doðu Fener, adýndan da anlaþýlacaðý gibi Fenerbahçe’nin renklerini taþýrdý.Kale Spor ise Beþiktaþ’ýn.

30 Ekim sarý kýrmýzýydý. Hem mahallemizin takýmý, hem Þii kesimin takýmý hem de sarý kýrmýzý renklerin takýmýydý. Ya ben kimi tutacaktým?! Kaleci Adil,sarýþýndý. Tempo tutardýk : Adil-Kýrmýzý, Adil-Kýrmýzý. Kýrmýzý forma giy yeter. Sarý doðal olarak var.

Günlük okul harçlýklarýmý biriktirir, hafta sonlarý 30 Ekim’in maçlarýna giderdim. Bir gün Galatasaray’ý seyretmeyi hayal bile edemiyordum. Adil benim Turgay Þeren’im, Ayný zamanda Vilayette memurluk yapan sivri burunlu Kadri Ýsfendiyar’ým. Kambur Ýsmail’de Metin Oktay’ým idiler.

Galatasaray, benim hayatýmýn her zaman bir parçasý oldu.Yenilince üzüldüm. Kazanýnca sevindim. Tam 43 yýllýk bir sevgi, hiç azalmadý. Çocukluðumdan bana kalan iki vazgeçilmezden birisi Galatasaray diðeri de kýrk altý yýldýr hala kullandýðým devrik cümleler. Müzmin solcular gibiyim. Devrik cümle devrimini bir türlü yapamadým.

Bu hafta sonu þampiyon olurlarsa çok sevineceðim. Olamazlarsa da canlarý sað olsun. Üzülürüm ama üzüldüðüm daha o kadar çok þey var ki…