Kendine gelebilmesi için, bazen kendini tokatlamasý gerekiyor insanýn. Bunun için ellerine ihtiyacý yok üstelik. Zamana dair algýlarý kaybolduðu an, soyutluðun o muhteþem, kendine özgü gerçekliðinde bunu kolayca baþarabiliyor. Hiçlik ve gerçeðin o sýnýr ötesi zýtlýðý mýknatýs gibi çekiyor insaný kendine. Ýþte o zaman, yüzüne patlatmak istediði tokat için ellerine ihtiyaç duymuyor insan oðlu ve insan kýzý.

Kendini kandýrmýþ ve hatta hala kandýrýyor olmanýn o mide bulandýran görüntüsü gelip oturdu mu gözlerinin önüne; tüm dürüstlüðünü koyup önüne yeni baþtan yaþamak istiyor insan hayatý. Mazinin silgisi yok ne yazýk ki! Üstelik bellek de inanýlmaz acýmasýz. Süpürüp atmaya çalýþsan da ruhunu acýtan hatýralarý; geçmiþe ait bir koku ya da bazen bir ses, tüm gerçekliðiyle bir toz bulutu halinde kaplýyor bugününü. Zaaflarý, zayýflýklarý, almayý umarak verdikleri kol kola girip halay çekiyorlar karþýsýnda. Birbirlerinden beslenen, birbirleriyle güçlenen, kan yerine yaþam enerjini emen eciþ bücüþ yaratýklar ordusu. Aciz hissediyorsun kendini. Çünkü hepsi senden, geçmiþinden, kiþiliðinden bir parça bugün. Onlarý reddetmek, kendini reddetmek olacak. Hala çalýþmakta direnen beynin bunu sana hatýrlatmakta ýsrarcý.

Kendini irdeleyebilmek, sorgulayabilmek, kendi dýþýna çýkýp içini görebilmeye çalýþmak oldukça zor bir durum insan için. Adalet kavramý ile özgüveni zedelememe duygusu öyle bir çarpýþýyor ki böyle anlarda, ortaya çýkan gürültü ürküp geri kaçmasýna neden olabiliyor dürüstlüðün. Hele de görmek istedikleri ile gördükleri arasýnda doldurulamayacak boþluklar, derin uçurumlar varsa sadece görebilmek bile çok zor olabiliyor. Çocukluðunun korunaklý, sevecen sorumsuzluðunda yeniden konumlanmak isterken, aslýnda çocukluk sandýðý zaman diliminin belki de sadece düþlerinde var olduðunu hissedip ürperiyor. Kaçabileceði hiçbir an, hiçbir aný kalmayan sahipsiz bir varlýða dönüþüveriyor bir anda. Sýðýnacaðý masum çocukluðu da elinden alýnýrsa bir insanýn, varýn siz düþünün gerisini artýk! Bilinmez yollarda kimliðini yitiren insanýn hep bir dönüþ noktasý vardýr. Ya da çýkýþ noktasý diyelim. Çocukluðunu yitiren bir insan, bu tek çýkýþ noktasýný da yitirmiþtir. Bedenin hýzlý bir deðiþimi, geliþimi vardýr yaþam sürecinde. Ruhun çapraþýktýr gidiþi. Kimi zaman geride býrakýr bedeni, kimi zaman sürüne sürüne yakalamaya çalýþýr maddesel yansýmasýný. Ama böyle kara giyinmiþ gecelerde anlýyor ki insan; ruh bedenden hýzlý tüketiyor kendini…

Ýçindeki þeytanla barýþ anlaþmasý imzalamak ister ya hani insan bazen, öyle bir an þu an yaþadýðým. Kötülüðe dair hiçbir yanýmý törpülemek istemiyorum. Örselenmesin þiddet bu gece ruhumda. Kopup gideyim tenimden, içimdeki insanlýða, iyiliðe dair tüm acýlarý acýta acýta… Vahþi bir hayvan gibi yaðmalayayým geçmiþimi. Bir vaiz konuþsun geleceðe dair, ölümün gölgesini giydirip söylevine. Tüm bunlar olurken ben hala dýþýmda olayým içimi görmeyi özleyip. Sonsuz bir aykýrýlýktan oluþan parmaklarýmý kapanmayan yaralarýmý çaðrýþtýran duvarlarýmdaki kapanmayan deliklere sokayým. Nasýl ki iki tan arasýna sýðar gün, öylece iki nefes arasýnda yakalar insaný ölüm. An þimdi mi bilmiyorum, yarýn var mý takvimimde bilmiyorum… Tek bildiðim bu gece; dýþardan gözlediðim içim ertelenmiþliklerle dolu bir kördüðüm…