Seni Terk Ettiðim Günden Beri Fazla Geldim Ben Kendime Sevgili…

Fazla geldim kendime sevgili…Sana fazla gelmek olsaydý mesele, kabuk baðlayan yarayý koparýp tekrar kanatmazdým. Ya da fazla gelen sen olsaydýn bana ayaklarýmda kýrýlgan baðcýklarýn düðümleriyle adýmlar atmazdým. Ama en zor yol ayrýmýnda, en kontrolsüz noktadaydým. Fazla geldiðim beden, sýðmadýðým ruh kendimdim…

Git de demedin kal da…Sadece kabullendin. Git desen kolay olurdu yarasa kanatlarýyla uçan ayrýlýk kuþunun ardýna takýlmak; kal desen kolay olurdu düþlerin uçuþan salýncaklarýnda sallanýrken bir yere sabitlenip kalmak…Ama sen ne git dedin ne kal…Gidiþimin de kalýþýmýn da tüm sorumluluðunu çýrýlçýplak bir öfkeyle yapýþtýrdýn yüzüme. Aynaya bakamadým seni terk ettiðimden beri. Gözyaþlarýmýn biri gittiðim için öperken dudaklarýmý, diðer gözümden akan yaþ kutladý gücümün yarýna yansýyýþýný. Sen eksilmedin ki benim gidiþimde, bendeki ben eksildi acýmasýz bir siliniþle. Sen sýyrýlýp kaçtýn bu kabusun en lekesiz yerine…Çünkü git de demedin kal da sevgili. Ýþte bu yüzden ne gidebildim bu aþktan, ne kalabildim aþkta…

Beni sende býrakýp kaçýp gittiðimden beri hiçbir þey dolduramadý içimdeki kocaman boþluðu. Senden alabilmeyi umduðum senden medet ummuþtum ama kal demeyen bir sevgiliyi ne kadar içime alabilirdim. O geceden sonra asla ekleyemedim geleceðime geçmiþimi. Boþ boþ baktým dudaklara. Sesler dolaþýp duruyordu havada ama benim sözlüðüme çok uzak bir boþlukta. Çeliþkilerin oynaþtýðý bir ruh yabancýlaþýyor tüm duyulara. Kapanýyor kapýlar tüm dudaklara, tüm bakýþlara. Kendini kaybeden bir insan yeniden bedenlenmeye çalýþýyor bir aþkta. Ama aþk öyle uzak ki kayýp ruhlara…

Gitmek üzerine dilimde yuvalanan her hecede sen vardýn. Seviþlerin, öpüþlerin, gidiþlerim birbirine dolanmýþ bir bilmece. Çeliþkilerle kývrandým. Sen bir heykelin taþ bedeniyle buz gibi dikilirken karþýmda, ben bu aþký mumyalamaya baþlamýþtým. Ýçini boþaltmak gerekliydi önce ancak iki bedenle bedenlenebilen bu kutsal varlýðýn. Gözlerinde gördüðüm umursamazlýk, sesinde saklý soðuklukla harmanlandý düþtüðüm düþlerin evsahipliðinde. Kal dersen hayata döndürebileceðin aðýr yaralý, kanamalý bir aþký çaðýrmadýn geriye.Ona ilaç verecek eller senindi, onu ýsýtacak sýcaklýk senin bedenindeydi. Sessizliðin keskin bir býçakla hançerledi, ölümün kucaðýna sürükledi. Sonsuzluk rüyasýyla onu sarýp sarmalamak benim iþimdi. Git de kal da diyemeyen biri bir aþký ne kadar hak edebilirdi ki! Bir mumyanýn yapay yüzünde sakladým hýçkýrýklarýmý…

Suçlayan kelimelerin ok gibi saplanýyordu savunmasýz sevgime. Yaðmur gibi yaðýyordu öfken üzerime. Niye hiç sormadýn nedenlerimi sevgili? Senin dilinde keþkeler, senin dilinde yoksalar, senin dilinde eðerler. Benim de çünkülerim vardý sevgilim. Öyle çok çünkü ile örülmüþtüm ki minik bir delik açamadým harflerimin arasýna. Alev gibi bir nefret þekillenirken aðzýnda hiç bakmadýn bile öpüþlerinle canlandýrdýðýn dudaklarýma. Oysa benim de kelimelerim vardý sevgili. Küme küme bulutlar gibi yaðmura gebe kalýrken hayallerimin en mavi yerinde dilinde sadece tek bir kelime olmalýydý Git ya da Kal diye…Kal demediðin, kal diyemediðin için bir ucu sen de bir ucu ben de saplý bir býçak baþrolü kaptý hem senden hem benden bu sevgide.

Senin yüzünden fazla geldim ben kendime. Kendime sýðmayan kederim, kendime sýðmayan sevgimle baþ baþa kaldým dar gelen hacimlerde. Taþýyamýyorum sevgili ne seni, ne kendimi ne sevgimi bu bedende. Hakkýn yoktu beni benden etmeye. Seni terk ettiðim günden beri fazla geldim ben kendime…