Çýplak Eylül

Sesim, eylül’e karýþýr...

Uðultuya çoktan dönüþmüþ fýsýltýlarýn içinde çýðlýða batmamak için tutarým kendimi.. Bilirim, zaman ellere dokunmaz asla !.. Bilirim, zaman içimizdedir daha çok...
Ama eylül !.. Nasýlda düþüverir birdenbire... Nasýl da eylül her zaman eylül’dür.. Her eylül birbirine benzer.. Eylüllenir ansýzýn yürek.. Sokaklar ve boþluk bizim olmaya baþlar. Oysa adýmlarýmýzýn tümü yabancýdýr sokaklara. Eylül gibi gelip geçici bir mola veriþtir bizimkisi; ama ille de izler ve yaralar býrakýrcasýna. Usulca bir kaynayýþa boyun eðerek...

KAÇARAK !.. Kaçarak herþeyden bir de! Kentleri baþka kentlerin içine kusarak.. Sýðrýramayarak.. Tanrýlar daðýndan bir demet öykü derleye derleye..”Aþk” diye baðýrarak; çýrýlçýplak.. “Ey aþk ! Nasýlda korunaksýz býrakýyorsun beni !..” Küskün tanrýlarýn arasýnda, ellerimize bulaþmýþ yazgý parçacýklarýyla, sonsuzluða bakarak durmadan, beklemek gibi olurken aþk !..

Sesim eylül’e düþer...
Kýrýlýverir gürültü çýkarmadan.. Eðilir, kýrýlmýþ sesimi toplarým yerden. Yeniden yaratabilecekmiþ gibi eksiksiz toplarým parçacýklarý. Ýçimden bir ses durmadan yankýsýný sunar bana: “Haydi gözlerini ülkene çevir biraz. Bak ülken bir ateþ çiçeði ! Bak kan içiliyor dört bir yanda tiksinilmeden ! Ülkene bak; yaþadýðýn ülkeye bak ! “

Bakýyorum korkulu gözlerle...
Ýçimin kaldýrabileceði gibi bir þeyler görmeyi umuyorum. Birilerinin hiç olmazsa günah çýkaracaðýný sanýyorum. Yanýlýyorum...
Her þeyin satýlýk olduðu bir ülkede... Ýnsansýzlýðýn doruklarda gezindiði; kimsenin kimseyi anlamak kaygýsý gütmediði bir ülkede... Sürüleþmenin iç bulandýrdýðý; hýrsýzlýðýn, kalleþliðin ve onursuzluðun sýradanlaþtýðý, kanýksandýðý; insan etiyle semiren yamyamlarýn, leþ gülüþleriyle sýrýttýðý bir ülkede... Sanatýn, edebiyatýn, kültürün içine sýçýlmaya çalýþýldýðý; kentlerin köprülerle boðazlandýðý; doðanýn gebertildiði bir ülkede... Züppelerin sanatçý diye tafra sattýðý; beyinsizlerin makam kaptýðý; zengin olmayan insanlarýn, çürümüþ sistemin kobaylarý olarak kullanýldýðý bir ülkede... Ne görmeyi umabilirim ?

Umut, görmediðimiz bir köy denli uzakta.. Bu ülkenin umudu yok ! Bir ülke umutsuz yaþayamasa da bu ülkenin umudu yok.. Sanal bir ülkenin, yaþadýðýný sanan zavallý insanlarýyýz tümümüz...
Yaþamýyor; yaþar gibi yapýyoruz ! Sevmiyoruz; sever gibi ... Dokunmuyoruz, deðmiyoruz, duyumsamýyoruz, ýþýldamýyoruz.. Yaþamda zaman geçiriyoruz !
Hiçbirþey bizim suçumuz deðil ve herþey bizim suçumuz.. Çünkü bu ülkenin insanlarý öykülerinin ve düþlerinin ardýsýra yürümüyor. Çünkü bu ülkenin insanlarý yoktan düþler yaratmýyor... Aðaç gibi ayaklarýný topraða gömüyor ve erezyonlarý durduramýyor; yýkýlýp gidiyor...
Sesime bedenim de katýlýyor; tepeden týrnaða eylül’e bulanýyoruz... Kan ter içindeyiz... Ülkeyi kanamalý olarak yüreðimin bir yanýna gömüyorum... Gözlerimi yine içime çevirip kendime dönüyorum. Beni ülkenin geberticiliðine itekleyen sese tükürüyorum; en utangaç yüz devinimlerimle...

Eylül oluyorum...
Tanrýlar daðýndan yansýyan ateþ’e dikiyorum gözlerimi açarak... Tanrýlar daðý ateþ ateþ...
Ben, biz; çýplak birer eylül’ üz; ölümcül ve seviþgen !