*Dum spiro spero


Bir yalan; içinde umut ya da sen..
Ben hüzünlerimle besleniyorum…


I.

Haberin bile yoktu;
Seni, söz veriþlerinin acýtan izdüþümlerini,
Kanýmý zehirleyen ihanetini,
Yatýrdým uykusuz düþlerime…
Seni düþünmek kendi sesimde yanký buldu…
Yudum yudum aldým art niyet yalnýzlýðýmdan…

Düþ bozumundaydý yüreðimdeki hasatlar
Uçurumlara esir bir rüzgardým…
Göðsüme saplanan ay vurgunu bir esaret türküsü;
Dört mevsimlik bir yaþamda; hüzün en uzun süreni...
Hepten vazgeçmek için erken, telafi etmek için geç...
Yazýlan gelirdi nasýlsa hep baþa…

II.

Yüreðimin düþ saatlerinde her gece konuðumdun.
Hüzün fýrtýnasý yüksek bir mevsimde,
Debisi derin düþük kýrklarýnda,
Seni sensiz öðrendim,
Kýrýlan nefesimin buðusunda…
Oysa ben...
Nefret etmekten korkuyordum…

Geceye hüzün yaðýyordu,
Odama ayaz ve siyah…
Geçikmiþ itiraflarýn aðýtýnda bulunmuþtu;
Son kullanýma tarihi geçmiþ bir yýðýn hayal…
Þimdi ise bir tek sâdýk lisaný biliyorum;
Nefes aldýðým sürece umuyorum….

*Dum spiro spero. - Nefes aldýðým sürece umuyorum.