Elim

Yolculuklar bitti. Deli gibi yaðmurlar bastýrýyor bir anda.
Bazen güneþ yüzünü gösteriyor olabildiðince sýcak ve sevecen. Akþam olurken birdenbire deniz berraklaþýyor. Ýnsaný içine alacakmýþçasýna bir zaman yaþanýyor. Kalabalýk ve gürültücü bir þehrin gecesini aydýnlatýyor, insanlar, arabalar, sokak lambalarý...

Bin bir hali geçiyor gözünün önünden insan oðlunun, þaþýrýp kalýyorsun, hiç alýþamayacaðýný düþünüyorsun bir anda, hep ayný þaþkýnlýkla yaþayacaðýný düþünüyorsun hayatýnýn geri kalanýný ve üþüyorsun genelde

istanbul
her haliyle kadýn, her haliyle cilveli, sadakatsiz bir sevgili-bu ayrýlýk biraz aramýzý açmýþ gibi.

Alýþmak da zorluk çekiyorum açýkçasý ama seviyorum ben bu þehri. Serseriliðini, baþý bozukluðunu, vurdumduymazlýðýný, ahlaksýzlýðýný, terbiyesizliðini, iþvesini, cilvesini...

yaþýyor olduðuna eminim
yorulmayýþýna þaþkýn

...

Nasýlým? Baþým aðrýyor genelde birdenbire. Bazen yarým gün, bazen bütün gün. Bazen akþamüstleri, bazen sabah saatleri. Bundan hoþnut deðilim. Bölüp duruyor hayatýmý kendiliðinden. Sanki bedenim bir þey söylemeye çalýþýyor da ben duymuyorum.

Beynimin içinde büyük bir sis tabakasý
yüreðimde nedenini bir türlü bilemediðim bir huzursuzluk var. Artýk bitsin istiyorum tüm bunlar,
bütün yaðmurlar ayný anda yaðsýn, gök boþalsýn. Artýk ne olacaksa bir an önce olsun istiyorum.

Yaðmur sonrasý içimize dolan toprak kokusu kývamýnda huzur arzuluyorum. Yine yaðmurlar yaðýyor ama içimde huzurun en ufak bir biçimi yok, sence neden?

Sokak lambalarýna bakýyorum, Ýstanbul’u seyrediyorum. Gecenin seviþgen haline bakýyorum.
Her iki yakayý saran ýþýklarýn altýnda gelip geçiyor gemiler, bir dinginlik yaratamýyorum.

Elimden bir þey gelmiyor, yahut þöyle diyelim dilersen
Elimden gelenler içimden geçenlere yetmiyor. Hayatým bu incelikte salýnýyor, galiba bunu kimse bilmiyor. Sözcüklerim aðýrlaþýyor, gözlerim sebepsiz yere doluyor.

Bir yabancýlaþma anýndayým. Kimseye dokunamadýðýmý, kimseye ulaþamadýðýmý hissediyorum. Bedenimin içinde bir þey var
bana ait, sanki dýþýma çýkaramýyorum. Aynada gördüðüm suret ile beraber sorularýmda çoðalýp yabancýlaþýyor bana. Bunu anlatamýyorum. Güz mevsimi-soluksuz bir karmaþa hali, içime çekiyorum olabildiðince sakin... Yüzüm ellerim bu gerçekten ben miyim?

Bir yapýlacaklar listesi avucuma sýkýþtýrýlmýþ, elim gittikçe aðýrlaþýyor. Oysa ben, þimdi, þu anda karýþýp gitmek istiyorum bir rüzgara. Gerçekten anlamak istiyorum varlýðýmý, hissetmek istiyorum bedenimi, ruhumu, içimdekini, kim olduðumu. Yabancýlýk çekmekten kurtulmak istiyorum

Ben kendi uçurumlarýmýn kýyýsýnda dolaþmak istiyorum, kendi bahçelerimde dinlenmek, bir köþeye kývrýlýp uyumak mesela gün ortasýnda.

Elim gittikçe aðýrlaþýyor,
Yaðmur bulutlarý sarýyor gökyüzünü
Güz yüzünü gösteriyor yeniden
Üþüyorum kendiliðimden
elim gittikçe aðýrlaþýyor
elim gittikçe aðýrlaþ..

tutamýyorum...