HAYAT MADDÝYATTAN ÝBARET DEÐÝLDÝR


Ýnsanlar her þeye neden maddiyattan ibaretmiþ gibi bakýyorlar?
Çocukluðumdan buyana yaþadýðým her anýmda, maddiyattan hiç haz etmedim.
Çünkü her zaman onun yüzünden kendimi unutabileceðimi aklýmdan bir an
olsun çýkarmadým.
Her zaman yanýmda bulunan insanlarýn þu iki þeyi birbirinden ayýrt
edemediklerinin farkýnda oldum: Tutumluluk ve cimrilik. Bu ikisini hiçbir zaman
doðru bir þekilde kendileri de fark edemediler, karþýlarýndakilerin de farkýnda olmasýna
izin vermediler.
Benim bildiðim tutumluluk, elinde bulunaný bu gün harcayýp tüketmemek
yarýnýný da düþünmektir.
Cimrilik ise fakirin açýn nasýl ne þekilde yaþayýp yattýðýndan bana ne
düþüncesi ile hareket etmektir.
Cimri, her zaman þu düþünce ile yolunu çizer ve ben bu kazandýklarýmý
hiç kimsenin payý olmadan elde ettim diye iddia etmekten çekinmez.
Ama tutumlu bir insan, karþýsýnda ondan yardým bekleyen bir þahsý
elinden geldiðince geri çevirmeden yardýmýný esirgemez.
Yoksulu gözetmeksizin haddinden fazla mal mülk edinen insanlara karþý
farklý bir tutum izlemiþimdir.
Bu insanlar, nedense bütün dünyayý bana versinler; her þeyin sahibi bir
tek ben olayým, havasýnda olmuþlardýr.
Komþusu aç yatarken tok yatan bizden deðildir, sözünü benimsemekten
uzak durmuþlardýr.
Cömertliði ellerinden býrakmýþ küçük dünyalarý ben yarattým havasýna
girmekten kendilerini beri býrakmaktan kaçýnmýþlardýr.
Çevremdeki insanlarýn da maddiyat konusunda benim kadar hassas
davranýþlara sahip olmadýklarýný gördüm ve etrafýma her daim olumsuz
bakýþlar býraktým.
Ta ki evlenip mutluluðu, huzuru getiren bir yuva kuruncaya kadar.
Benim kýrýk dökük hayatýmý onarmak için çaba gösteren bir insan çýktý
karþýma ve bana hayatýn yaþamaya deðer olduðunu gösterdi.
Hep þunu istedim, düþüncelerimin saygý ile karþýlanmasýný ve kendi
fikirlerini benden uzak tutarak yolumu yalnýz baþýma yürümemde
desteklerini esirgememelerini.
Ýnsanlara anlatmak için gösterdiðim çabanýn olumsuz sonuçlanmasý da
yaþantýmda olumsuz etkiler býraktý.
Benim ben olduðumu düþündüren maddiyata karþý günden güne nefretimin
daha fazla çoðaldýðýný da anlatmamda hiçbir sakýncanýn olmadýðýný
düþünüyorum.
Bizim hayatýmýzýn sadece maddiyatýn oluþturduðu inancýný da insanlarýn
akýllarýndan silip atmasýnda, bir türlü faydalý olamadýðým kanaatinde
olduðumun da bilinmesini istiyorum.
Bana sorsalar maddiyat mý, maneviyat mý? Hiç kuþkusuz maneviyatý,
tercih ederim.
Neden maneviyat düþüncesini hayatýmýn en önemli yerine koymama gelince
maddiyat her daim geçicidir fakat maneviyat yaþamýmýzýn en önemli
noktasýný oluþturmaktadýr.
Ben, paranýn hayatýmýza yön vermesine hiçbir zaman sýcak bakmayan bir
þahsiyet olarak insanlýðýmýzý elimizden almasýna, izin verme taraftarý
deðilimdir.
Kiþiliðimizi esareti altýna almasýna engel olamadýðýmýz taktirde
paranýn elinde oyuncak olup þahsiyetimizi kaybettiðimizden emin
olmamýz gerekmektedir.
Bu da demek oluyor ki insanlar maddiyata kapýlarak bir çamur deryasýnýn
içinde kaybolup gitmektedirler.
Ödün vermememiz lazým gelen bir þey var. O da þüphesiz maneviyatýmýzdýr.
Paranýn bizleri avucunun içerisine alýp oradan oraya savurmasýna izin
verirsek unutmayalým, yok olup gitmemiz için ilk adýmý atmýþ oluruz.
Maddiyat denilen bataklýðýn, bizleri içine alýp yok etmesine; hiçbir
þekilde müsaade etmemeliyiz.
Yukarýda bahsetmiþ olduðum adýmý atmamýz halinde kendimizi sonu belli
olmayan karanlýk bir yola sürüklemiþ oluruz.
Ben, hep þu düþünce ile hareket etmiþimdir.
Maddiyatla hiçbir kazaným elde edilmez.
Önemini unutmamamýz gereken tek gerçeðin maneviyatýmýz olduðunu
aklýmýzdan çýkarmamamýz gerekir.
Biz,kiþiliðimizin maddiyatýn esareti altýna girip yok olmasýna izin vermeyelim.
esir olmak hayatýmýzýn bir ömür ýþýða hasret kalmasý anlamýna gelmektedir.