Ve kapýnýn açýlmasýyla
Bir fýrýn kokusu doldu eve
Biraz makine sesi
Cekete sinmiþ buldular bir parça yorgunluðu
Bir fabrika göründü kapýdan
Bir manav, bir bakkal...
Bir babanýn çökmüþ omuzlarýydý
Eve tüm dýþarýyý getiren
Nemli gözlerdi
Gamlý bir yürekti...

Yorgun gönüllü bu adam
Düþünür her bir ayrýntýyý
Çocuklarý için...
Parasýzlýk bir kara bulut ailenin üstünde
Oðlu ilerde ne iþ yapacak?
Kýzý bugün okulda kimlere özenecek?
Bu adam, bir baþýna neye yetecek?
Bir de karýsý...
Anlaþýlmamak en derin yarasý adamýn
Çözüm ümidiyle yakar her sigarayý
Dumanlar gibi uçup gider umutlarý...
Ah! Bir anlatabilse...
Karýsýna, oðluna, kýzýna,
Tüm o gölgelere...

Yorgun babanýn gönlü yanar,
Kül olur bir sigarayla
Ve yemeðe geçer tüm aile
Baba koyar ortaya
Omzundaki tüm yükleri, suskunlukla
Kimse onlarý almaz
Yemek biter...
Gönlü yorgun adam,
Hepsine bakar tek tek...
Ve geri alýr tüm suskunluklarýný
Bir gün böylece biter...