Baþýný kýzýn yumuþak dizlerine koyduðunda sigarasý kývýrcýk saçlarýný yakacaktý neredeyse.

“Dur!” dedi kýz kýkýrdayarak. Hafifçe kafasýný itti.

“Ne oldu?”

“Saçýn yanacaktý.”

Omuz silkti. Þuan umursayacaðý en son þey bu olmalýydý. Huzur bir kýzýn (ya da bu kýzýn) dizlerindeydi, saçlarýnda dolaþan uzun titrek parmaklarýnýn ucundaydý herhalde. Belki de sadece ona verdiði dostluðun güvenli sýcaklýðýndaydý. Selin ilk defa kendini önemli hissediyordu ve gözleri onunkilere sabitlediðinde adeta “teþekkür ederim, seni seviyorum” diyordu!

Bir yandan hava da iyice kararýyordu, yýldýzlar seçiliyordu artýk.

“Kaça kadar buradayýz?”

Kýz bu soruya sitemli sitemli güldü önce, tek kaþýný kaldýrdý, sonra gözlerinin en derinine baktý.

“Bu kadar çabuk mu sýkýldýn?”

Derin bu cevap karþýsýnda afalladý, tahmin etmeliydi. Bu yeþil gözler kýrýk bir kalbin aynasýydý, bunu nasýl unutmuþtu? Kýz daha önce çok yara almýþtý, þimdi yoðurdu üfleyerek yiyordu haliyle.

“Saçmalýyorsun.” dedi göz devirerek. Doðrulttuðu baþýný geri koydu kýzýn dizlerine. Denizi seyretmeye devam etti, çenesini kapamaya karar verdi. Bu aný bozmak istemiyordu, bir daha gelmezdi böylesi. Selin de onu býrakýp gidecekti zaten, tadýný çýkarmak en doðrusuydu.

O bunlarý düþünürken hesaba katmadýðý baþka bir þey vardý. Bu þeyi yanaðýna düþen bir damla gözyaþý olmasa fark edemezdi herhalde. Kýz parmaðýyla hemen sildi göz yaþýný Derin’in yanaðýndan. Derin ona baktýðýnda karþýlaþtýðý manzara içini yakmýþtý.

Ukala tavýrlarla onu eðlendiren kýz gitmiþ, yerine çaresiz, savunmasýz ve güçsüz bir çocuk gelmiþti. Kýz aðlýyordu ve tek sebebi kaybetme korkusuydu. Asýl ilginç olansa, bu aný ilk defa yaþamýyor olmasýna raðmen sol yanýnda ayný sýzýyý daha þiddetli hissediþiydi. Bu acýma duygusu deðildi, sevgi de deðildi. Bu “anlayýþtý”.

Yüzünü kýza döndü hala dizlerinde yatarken ve dudaklarýndaki sigarayý alýp söndürdü kayalarýn birinde. Baktý ona, “ben buradayým” der gibi baktý. Babasýnýn veremediði güveni verir gibi baktý kýzýn kan çanaðýna dönmüþ orman gözlerine, darmadaðýn ifadesine.

“Aðlama.” . Bunu söylerken sesi titredi onun da.

“Aðlamýyorum.”

Ýkisi de güldüler kýz akan makyajýný silmeye uðraþýrken. Lacivert göz kaleminin býraktýðý koyu lekeyi temizlemekten vazgeçip belki otuzuncu sigarayý inadýna tekrar yaktýðýnda Derin yine denizi seyre koyuldu. Biraz daha sustular. Kýz üç beþ nefeste bir sigarasýný ona veriyordu, o da üç beþ nefes çekip kýza geri veriyordu. Buluþma planlarýnda bu yoktu, hiçbir zaman da olmamýþtý ama her seferinde bunu yaparken buluyorlardý kendilerini. “Alýþveriþ yaparýz!”, “Denize gireriz!”, “Yürüyüþ yaparýz sahilde!” diyorlardý ama her seferinde bu kayalýklara uzanýp bazen gece olana, bazen sabaha, bazen de sadece sarhoþ olana kadar Ege Denizine dalýyordu gözleri. Kýzýn parfümüyle karýþmýþ dumanlý deniz esintisine öyle alýþmýþtý ki Derin, her buluþmadan sonra kaybetme korkusu biraz daha artýyordu. Kýz için de farklý deðildi, alýþmaktan ölümüne korkuyordu ama bu kayalýklara gelmeden bir haftadan fazla yaþayamýyordu. Her þey güzeldi ve kýzý en çok korkutan da buydu.

“Bak!” diye baðýrdý kýz bir anda sigarasýný tuttuðu iþaret ve orta parmaðýný yýldýzlý gökyüzüne kaldýrarak. Derin de hemen gösterdiði yere baktý.

“Yýldýz kayýyor.”

Derin kýzýn saflýðýna kahkahalarla gülerken “Uçak o!” demeyi ihmal etmedi.