Ellerimde irili ufaklý iðneler. Kimisi batacak gibi, kimisi ucu yanýk. Nereye saklasam bir yolunu bulup kurtulup olmadýk yerime batacak gibi. Hava sýcak. Yaðmur sanmýyorum yaðsýn. Yaðacak olsa sen giderken yaðardý. Belki yaðmur bile gururlu. Sen varken ýslak ve çýlgýn görünmek istememiþ olmalý. Ýðnelerin de bu konuda söz hakký var tabi. Batacak olsalar sen burada, tam köþedeki bibloya bakarak, düþün yani yüzüme bile bakmadan gidiyorum diyebilecek kadar kimlik deðiþtirdiðinde batarlardý. Birisi beynimin çýkýntýlarýna, ikincisi diz kapaklarýmýn ulusa sesleniþ meydanýnda, ucu yanýk olan ise kalbimde yürüyüþ yaptýðýn fay hattýnýn derinliðine.

Bir gün giderse eðer, koklamaya doyamadýðým omzu dik olur, gözleri ýlýk duþ buharý gibi ve aðzýndan yuvarladýðý kelimeler mecburi harflerin yan yana diziliþinden olur diyordum. Aþkta mecburiyet olmazdý. Fakat mecburiyetlere göz yumacak kadar aþýktým sana. Bana sunduðun mecburiyetler kafama atacaðýn taþlar kadar hafif kalacaktý sevgilim.

Sen demek ki aþýk olduðunda dünyanýn kaç bucak olduðunu görmüyorsun. Ben gördüm sevgilim. Daraltýlmýþ þehirler üst üste binip, derimi yýrtarcasýna dýþarý fýrlýyorlardý içimden, sen bana gelmediðin günlerde. Sen iki adým önden yürürken fay hattýmdan geçiyor, artçý sarsýntýlar baþlatýyordun kalbimde. Sana tutkun olmak, ölüm çiçeði yetiþtirmek gibiydi. Sana tutkun olmak gidiþatýný izlerken iliþkinin, gidiþini göze almaktý. Yalanlarýný söylerken sol elini boynuna götürüp, yemi yutmaktý yem olduðumu bile bile.

Gittiðin topraklara da kuraklýk getirme derim sevgilim. Hayat bu. Kuraklýðý getirdiðin yerde bir bakmýþsýn, susamýþsýn… Öpüyorum koyu kara göz bebeðinden.