Kokunu bilmesin benden başkası,
Hayatın boyunca yalnız benim ol.
İçimden geçmesin hicran kuşkusu,
Yıldızlar kayınca yalnız benim ol.
Rüzgârlar saçını savursun yine,
Estirsin kokunu çıkarsın bine.
Mevsimler peş peşe onlarca sene,
Yılları sayınca yalnız benim ol.
Yatağa uzanıp kurarken hayal,
İpeksi yanağın kızarsın al al,
Seherde başlasın akşamki masal,
Uykudan ayınca yalnız benim ol.
Bir tek bana sakla heveslerini,
Rüzgârım koklasın nefeslerini,
Bestemle ötüşen kuş seslerini,
Yeniden duyunca yalnız benim ol.
Gözlerin uzağa daldığı zaman,
Görürsen ufukta ince bir duman,
Dağda bir çobanın yaktığı saman,
Ateşi kayınca yalnız benim ol.
Kalbinden girdiğim büyülü şehir,
İçinde gezerken vuslatı tehir,
Etmeden kokunu taşıyan nehir,
Sellere doyunca yalnız benim ol.
Hasret sofrasında sevda çanağı,
Başında bekliyor aşkın bunağı.
Duygudan tepsiye iki yanağı,
Gözlerin koyunca yalnız benim ol.
Mehmet NACAR
]
