"Yazmak, bir çölün ortasında kum tanesi aramak gibidir; bulduğun zaman da rüzgar alır götürür." - Ambrose Bierce"
"Yazmak, bir çölün ortasında kum tanesi aramak gibidir; bulduğun zaman da rüzgar alır götürür." - Ambrose Bierce"
Büyüdüm istemeden gençliğime! Oysa sadece kalemle kâğıt arasında satırlar dolusu dünyalar kurup yeni yaşlar, yeni yaşamlar armağan edecektim daha yıllanmışlığıma. Çocukluğuma sahip çıkmayı unuttum anne!
galiba hiç vazgeçmeyeceğim birşeyleri hayal etmekten. kalp taşıyan, beyin taşıyan, üstelik düşünen onlarca ideal hatası yaratıklar girip çıktıkça yaşamıma, yalnızlıkla tuzlandıkça yaralarım ve durdukça kanı yeni bir yarayı kapatabileceğime inanıp, yenide
neden sonsuz bir inatlaşma içindeyizdir ki yaşamla? oysa onca guzel şeyi bize hiç hesap sormadan veren kac sey vardır?! gozlerimizi kaldırmak vakti ayak izlerimizden... ve bakmak vakti ayak basabileceğimiz yıllanmış güneş yanığı yollara!
bahar güneşinde paramparça edilen bir yüreğin isyana kayan yakarışlarına nasıl bir yanıt vereceksin yaşam!?!
seninle hayalkırıklığına koşuyorum sevgilim. miyadı dolmuş her umutta hayatın önünde diz çöküp küçülüyorum. yalvarıyorum onca acı veren zamana! bana tek bir iyilik ya en azından diyorum. ve her kaybolan zaman parçasında olup olmadığını bile bilemediğim va
şanını haketmiş yazarları okuduktan sonra "acaba" demeye başladım. "acaba ben yazmalı mıyım? yoksa yazılarımla sadece fazladan yer mi kaplıyorum?"...
soru sorarken bile kelimelerle öyle bir harmoni yaratıyorsun ki, küçük kırmızı ayakkabılı bir kız tüm hevesiyle dans pistinin ortasında kendi etrafında hayatın basını döndürmek için donup duruyor gibi geliyor. öyle ki benim basım belki ondan daha çok donuyor. ve ben ne zaman yazının büyüsüne asık olduğumu farkettiysem, o zaman aşkım için birşeyler yapmalıyım deyip kaleme sarıldım. ufacıktı ellerim oysa. kalemin en ufağı bile hep taşardı avuçlarımdan... ama durmadan yazardım. ve bir sure sonra yazmadığım anlarda ruhumun beni terketmek istediğini anladım. yazmayınca hiç oluyordum çünkü. ve anladı ki ruh sevmiyordu hiç olanları. o yüzden yazı kısa bir zaman için yapılacak bir şey değil. bu gerçekten bir hastalıktır bence. nasıl bir anestezidir bu bilmiyorum. bazı geceler yazamadığım için uyuyamayıp, kağıttan kaleme bir randevu kopardıktan sonra saniyelerle kısıtlı bir zaman diliminde uykuya teslim olduğumu bilirim. belki de biz insanlar yada yaza(n)lar sadece bir köprüyüz kalem ve kağıt sevisi arasında...
bir neşter darbesi demek gerekirse yazmaya, ruhu kanatmıyor. gariptir, acı çeken binlerce yeni duyguyla durmadan yamaladığımız paramparça ruhumuzun siyah mürekkep kokulu kanına şeffaf bir darbe atıyor...
sıla havva şahin
benizapla@yahoo.com
'86 sabahında mersinin deniz kokulu yağız tenine merhaba demeyi hiç bitmeyen gözyaşlarımla başlattım. hayatımın en büyük hatasını da silifke anadolu lisesinin sıcacık ortamından yatılı okula sayısal okumak üzere giderek yapım. zira hem edebiyata hem mavi tuzlu mozaiğe kesin bi elveda çekmiş oldum. derken... aslında tutkularını paylaştığın hiçbirşeye elveda demenin mümkün olamayacağını bana gösteren evrimimi tamamlamam için elinden geleni yapan güzel "memleketim" odtüyle tanıştım. yaşamsal evrimimi tamamlayabildiğim zaman ölümü tadar san eğer ölüm tarihimi doğum tarihimin sağındaki kısa çizginin yanına koymaya kıyamasınlar isterim.
ankara
yüzleşemediğimiz içsel ve düşünsel kuramlarımıza ithaflar olsa gerek
etkileyebilenler
orhan veli,nazım hikmet,inci aral
