Dün gece bir rüya gördüm. Her zamanki gibi yine bir saçmalýk , bir sýkýntý; yani anlatýlýr gibi deðil. Ama ne yapayým ? Kim ister böyle sýkýntýlý, saçma rüya görmeyi?

Rüyamda, ikindi çayýna misafirim gelecekmiþ üç beþ kiþi. Onlara elmalý pasta yapmaya karar veriyorum. Ama elmalý pastanýn tarifini unutmuþum. Pasta defterim var, nerde olduðunu bilmiyorum. Evi çift sürer gibi harmanlýyorum, defter yok !

Bütün dolaplarý, çekmeceleri altüst getirdim, yok. Kirli çamaþýr sepetine baktým, yok. Buzdolabýna bile baktým, yok. Rüya iþte, saçmalýk diz boyu. Gir internete, al tarifi diyeceksiniz. Rüyalara müdahale edilmiyor, biliyorsunuz.

Derken birden aklýma geliyor arkadaþým Nebahet’e telefon edip tarifi almak. Hemen geçiyorum telefonun baþýna. Eþi açýyor telefonu. Çabuk Nebahat’ i verin diyorum. Aðlamaklý bir sesle; Nebahat yok, karakola götürdüler diyor. Bahçesinde, domateslerin arasýnda lav silahý bulmuþlar meðer. Ay diyorum, daha dün bahçenizden domates topladýk, silâh milâh yoktu diyorum. Herhalde yoldan geçen biri attý diyor.Yol kenarýna ev yaparsanýz iþte böyle olur diyorum.Ben þimdi kimden alacaðým pasta tarifini ?( Þu saçmalýða bir bakýn hele.)

Sonra ablamý aramak aklýma geliyor. Yeðenim açýyor telefonu. Daha ben “ elmalý pas…” demeden ; “ Teyzecim, annemi ifadeye götürdüler ” diye baþlýyor zýrlamaya. Bilgisayarýna el koymuþlar. Mitinge davet eden onlarca e- mail bulmuþlar posta kutusunda. Rüya bu ya, ablamýn karakola gitmesine üzüleceðim yerde, peki sen biliyor musun pastanýn tarifini diyorum. Yeðenim de çat diye kapatýyor telefonu suratýma.

Sonra öðretmen arkadaþým Nejlâ’ yý arýyorum. Kimi arasam evde yok bugün. Kayýnpederi çýkýyor telefona . Nejlâ’ nýn tayini çýktý, çoktan Hakkari’ye gitti, duymadýnýz mý diyor. Güya derste, hükümetin eðitim politikasýný eleþtirmiþmiþ…..Çenesini tutmazsa böyle olur iþte diyorum. Pasta defterini bulun da tarifin okuyun diyorum. O da bana “ Kýzým sen manyak mýsýn ? ” diyor.

Misafirlerin gelmesi yaklaþtý, daha ben pastanýn tarifini bulacaðým. Sýkýntýdan ter basýyor, karnýma aðrýlar giriyor. Derken, Nevin’i aramak aklýma geliyor. Hemen arýyorum Nevin’i. Onun da oðlu açýyor telefonu. Nevin de evde yok. Nerde olduðunu sorduðumda, oðlu sinirli sinirli baþlýyor anlatmaya : “ Baþbakanýn konvoyuna zafer iþareti yaptýðý için on iki saattir ifadesi alýnýyor. Oysa annem zafer iþareti falan yapmamýþ. Çay bahçesinde arkadaþýyla otururken, garsondan iki çay istemiþ iki parmaðýný göstererek .O sýrada da baþbakanýn konvoyu oradan geçiyormuþ. Baþbakana el hareketi yapýyor diye götürmüþler annemi.”… Rüya bu ya, ben pasta derdindeyim. Ne var sanki elini, parmaðýný oynatacak ? Salak, diyorum. Ýki çay demek, bu kadar mý zor ? Dilini mi yuttun be kadýn ? Dilini mi yuttun da, elinle - parmaðýnla iþaret ediyorsun. Teneþirlere gelsin parmaklarýn. Ben þimdi elmalý pastanýn tarifi kimden alacaðým diye söyleniyorum . Çocuk da kýzýyor bana, telefonu çat diye kapatýyor.

Kimi arasam kimi arasam diye düþünürken, bizim þair- yazar arkadaþ Ýnci aklýma geliyor. Herkesten çok daha güzel yapar elmalý pastayý. Hemen arýyorum. Onun da kocasý çýkýyor. Nerde Ýnci diye soruyorum. Yerel gazetedeki köþe yazýsýnda baþbakana hakaret ettiði gerekçesiyle içeri aldýlar, diyor….Kalýyor muyum öylece…Rüya bu ya, baþka pasta yapmak aklýma gelmiyor. Ne yapsam ne yapsam ? Hýh ! Fatma’ yý ararým ben de diyorum. Cep telefonum yokmuþ salak gibi . Herkesi evden aramak zorunda kalýyormuþum. Cep telefonum olsa daha kolay olurdu diye söyleniyorum. ( Millet karakollarda, ifadelerde….Cep telefonlarý olsa ne olacak . Bunlarý da düþünemiyorum rüyamda.)

Neyse uzatmayayým da, kestirmeden gideyim . Serap’ý aradým, AKP dediði için soruþturma geçiriyormuþ. Müge’ yi aradým, telefonu dinlemeye takýlmýþ, ifadeye gitmiþ. Bizim erkek gibi cesur bir arkadaþ var, onu aradým en son. Baþbakan yarýn Mudurnu’ya gelecekmiþ ( rüya bu ya ). Geçen seferki gibi yine baþbakana uygunsuz sorular sorar diye, karakolda misafir etmeye götürmüþler.

Sizin anlayacaðýnýz kimse evde yok. Pasta tarifini alamadým. Ben telefonlarla cebelleþirken, misafirlerin gelme saati geldi çattý. Þimdi bunlara ne ikram edeceðim diye afaganlar basýyor. Kýzýyorum en sonunda. ” Ok yesinler ! ” diyorum. ” Hiçbir þey yapmayacaðýýýýýýýmmm! ”

Geçiyorum tv karþýsýna, film izlemeye baþlýyorum…..Bekle gelen yok, bekle gelen yok. Ertesi gün öðreniyorum ki ; bana gelecek konuklarýn bazýlarýný ifade vermeye çaðýrmýþlar, bazýlarýný tanýklýk yapmaya. Bazýlarýnýn evine de polis gitmiþ, arama yapýyormuþ.

Sinirden deli oluyorum. Ýnsan, karakola giderken bir haber verir. ” Kâmuran , bizi bekleme þekerim. Karakola gidiyoruz veya evde polis ziyaretçilerimiz var. Pasta falan yapacaðým diye zahmet etme. ” demez mi insan diye bas bas baðýyorum.

Sesimden bir uyanýyorum, sýcak yataðýmdayým. Yaþadýklarýmýn gerçekle uzaktan yakýnda ilgisi olmadýðý için Allah’ a þükrediyorum.