Seviþmek ölüme benzer, þehvetin en doruðundayken bitiþinin eþiðindesindir. Týpký hayatý tam anlamaya baþlamýþken göçüp gitmek gibidir. . Seviþmek, büyük bir maceraya benzer, ucunu bucaðýný sadece sen tayin edersin. Yapabilirliklerinle orantýlýdýr, yaþayacaklarýn... Ben senle sevdim ölümü, her dokunuþunla yeniden doðup, her seferinde yeniden ölmeyi sevdim. Romanlarda aradýðým en þehvetli, en romantik sahnelerdi kollarýnda yaþadýklarým... Ýnlemelerinde ölüm vardý, tükeniþ vardý. Her dokunuþla yeniden canlanan, her noktada tükenen, dudaklarýnda doðan, fýsýltýlarýnla beslenen sonunda tükenen, hayata benzeyen birþeyler vardý.

Sen hayallerimdeki erkektin ; yaþarken içindeki kadýný hissettiren zayýf ve savunmasýz, seviþirken tüm þehvetiyle erkektin. Kulaðýma fýsýldadýklarýnla beni bambaþka alemlere götürürdün. Sen seviþirken konuþurdun bu yüzden hayallerimdeki erkektin. Hissettiði herþeyi söylemeliydi hayalimdeki erkek seviþirken ; sen söylerdin... Sessizliðinde bile gözlerinden anlardým hissettiklerini, inlemelerinden anlardým. Ölüm gibiydin sen... En beklenmedik anda geldin... Ve acýydýn sen, gidiþinle geriye kalbimde koca bir boþluk býraktýn... Böylesine çok duyguyu yaþatan, hayallerim miydi diye düþünür dururum bazen... Ölümü, doðumu, þehveti, þevkati, teslim oluþu, teslim alýþý ayný erkekte mi, hele de gerçek bir erkekte mi yaþadým diye... Sen gerçektin; hayal aleminde yaþanmýþ günler içinde tek gerçek senin varlýðýndý. Belki de tek gerçek olan þey sendin... Duygular, anýlar, kalýntýlar... Hepsi birer hayal gibi. Düþündüðümde ne zaman baþladýðýný, nerede ve neden bittiðini bulamadýðým ; sadece hayalimdeki kalýntýlara eklemeler yaparak inanmaya baþladýðým yaþam dilimi içinde gerçek olan tek þey sendin. Ne dokunuþlarýndaki þevkat, ne arzu, ne sevgi sözcüklerin, ne “ gitme “ deyiþlerin... Gerçek olan tek þey kýr düþmüþ saçlarýn, solgun tenin, titreyen sesindi... Ve seviþmemiz ölüm gibiydi... Sýcak ve zamansýz...