Hiçbir zaman bu derece yalnýz kalacaðýmý düþünmemiþtim. Benim gibi birisi nasýl yalnýz kalabilirdi ki? Bu kadar sýcak,güleryüzlü,sevecen ve fedakar birisi nasýl yalnýz kalabilirdi ki?! Daima insanlarýn çevresinde yüzlerindeki tek bir gülücük için çabalamýþtým ama þimdi elim kolum baðlý bilgisayarýn sadece rahatlamak için kullanýldýðý bir masada tek baþýma oturmaktayým.

“Tek baþým” aslýnda 100 kiþilik bir ofiste… Garip bir yer burasý, neresi …Her yan bembeyaz,çok kalabalýk,her yanda telefon sesleri, bilgisayar klavyelerinin týkýrtýlarý,garip bir metalik koku…
( Muhtemelen bilgisayar ve printer yoðunluðundan kaynaklanan bir þey) Herþey fazlasýyla düzenli,bu düzenin mekanikleþtirdiði insanlar var. Ben kahkaha atmayý severim,burda kahkaha yasaklý,gülümsemeler genelde havada asýlý kalýyor.Sürekli bir gavur dili hakim ortamda, ben Türkçe’yi ne çok severmiþim. Hani biraz Orhan Veli tadýnda yurdum Türkçesi… Burdaki Türkçe Divan-I Lügat-ý Türk…Tam algýlayamýyorum.Sabretmek lazým herhalde anlamak için, sabretmek ne zormuþ.Ýçimde patlamaya hazýr bir volkan ama ortaya çýkarsa…Çok yanlýþ…Ben mi yanlýþým buraya? Yoksa burasý mý yanlýþ bizim ülkeye? Ben” Günaydýn! “ demek ve cevap almak istiyorum, “ Ýyi Haftalar!” dilemek istiyorum sýcak bir gülümsemeyle, “ Hý hý!” bir cevap deðil ne günün aydýnlýðýna ne de haftanýn olabilecek güzelliðine… Türkçeyi kullanmadýðýnýz bir ortamda aslýnda anadilinizin kýymetini anlýyorsunuz.
En basitinden“ Günaydýn !” dediðinizde cevabýný almak istiyorsunuz hem de Türkçe. Kaybedilen þeyler kýymetli olur ya, ben “Günaydýn! “ demenin kýymetini anlýyorum þu günlerde.

Bu benim yalnýzlýðýmýn tarihi aslýnda kimseyi pek ilgilendirmez,ama her geçen gün çoðalan çok uluslu þirketlerde belki de benim gibi yalnýzlýk çeken bir sürü insan vardýr. Yabancý dil daima gereklidir,sadece iþ anlamýnda deðil,günlük hayatýmýzýnda vazgeçilmez bir parçasý ben bunu kabul ediyorum zaten ama bu derece yoðun oluþu yakýyor canýmý.Gavurun bizi böylesine kuþatmasý sinirlerime dokunuyor galiba. Milliyetçi deðilimdir ama her an olabilirim.

Bizim iþimiz aslýnda Türk halkýnýn isteklerini,arzularýný,bakýþ açýlarýný analiz edip ona göre reklam kampanyalarý yapmak.Ama burasý o kadar Amerika ki ben bile yabancýlaþmaya baþladým o çok iyi bildiðim kültüre. En iyi analizleri bu gözlemlerim sayesinde yapabilecekken burda biraz zorlaþmaya baþladý bu iþ. Gün geçtikçe ben de onlara benzemeye baþladým herhalde, Türkçe karþýlýðý olan þeyleri bile ingilizce söylüyorum ezelden beri karþý olduðum bir þeydi bu niye yapýyorum? Yapmazsam burada zaten dýþ kapýnýn mandalýyken daha da olacaðým diye belki de. “Evde yapmaya alýþ ki dýþarda otomatikleþmiþ olarak yapabilesin” derdi annem çatal býçak kullanýmý ilk kez bana anlattýðýnda.O günden sonra evde en dandik yemeði bile çatal býçakla yemeðe baþladým ;ben þu an pizzayý bile býçaksýz yiyemem.Durum beni çatal býçak alýþkanlýðýmda olduðu gibi uç bir boyuta mý taþýyacak?

Türkçeyi özlüyorum,Türkçe benden habersiz. “Günaydýn!” diyesim var saat öðleni vurmuþ.Çekmecem inadýna Türkçe kütüphane,yalnýzlýðýmý vermiþim kitaplara,ne isterlerse yapsýnlar diye.

Ýstanbul hala gri…Benim renklerim solmakta.Az sonra bir meetingim var Arkadaþlar, burasý bana Türkçe’yi unutturmadan kurtarýn beni burdannnnnn!