Bu gün seni her zamankinden fazla özledim...Sandýk odasýnýn kokusu sinmiþ üstüme...Anýlarla kavrulmuþ naftalin kokusu...Seni her zamankinden daha fazla özletiyor...Ben yine aynýyým burdayým da sen yoksun bu sefer...Seni her özlediðimde telefonun bir ucundaki sesin yok...

--“ Az kaldý bebeðim , birkaç gün sonra kavuþacaðýz “ diyen sesin yok.

Ben her zamankinden çok özlüyorum seni sýrf bu yüzden...Özlüyorum ama üzülmüyorum yeterince , üzülmek için zorluyorum kendimi...Sen gittin geriye koca bir boþluk kaldý ya onu hüzünle doldurayým diyorum...Ama olmuyor...Sen gitmeliydin o yöne ben gitmeliydim diðer yöne...Ve bir gündür yollar bitmeli ve biz buluþmalýydýk...Yýllar boyunca farklý noktalara yaptýðýmýz yolculuklar ne olursa olsun bizi bir yerlerde buluþtururdu. Güz geldiðinde yanýmda deðilsen bile sevinirdim çünkü döneceðini bilirdim , ne kaldý ki þurda Kasým ‘ a...Ama bu Kasým senden uzak geçecek...Ýçimde büyük bir boþluk... Kapýldýðým maddi dünya seni bana unutturacak belki de...

Dediler ki bugün canýn yanmýyor senin...Sen daha anlamadýn gittiðini...Haklýlardý da ; ben bugün anladým senin gidiþini...Kalabalýðýn arasýnda tutacak elini bulamadýðýmda anladým gittiðini...Gözlerim dolmakla yetindi , akamadý bir damla gözyaþý...Sonra gözlerim boþluða takýlý kaldý...Her yerde Konstantinapol’un sesleri...Bir yerlerde benim sevdiðim þarkýcýnýn parçasý çalýyordu...Her çalýþýnda ben hemen toparlanýrdým , sen çok kýzardýn hani...

--“ Yüzün her seferinde gülüyor bu herifi duyunca ! “

O’ nu kýskanýrdýn , çünkü senle kavga bile ediyor olsam ben gülümserdim , dalar giderdim...Sen kýzardýn. Sonra ben kýzarýrdým. Çünkü sen bilmezdin ki ben o parçayý her dinlediðimde seninle geçirdiðim dakikalarý düþünürdüm. Kollarýnda yaþadýðým ve bana beni tanýtan dakikalarý...Belki parça konumuzla ilgisizdi ama içindeki týný , tenimde bir alev olurdu. Her dinlediðimde seni isterdi caným...Ama sen bilmezdin çünkü ben bunu sana asla söylemedim.Sana söylemediðim öyle çok þey vardý ki...Sen benim sana sadece aþýk olduðumu sanýrdýn. Ama aþkýmý bilmezdin , öyle sýrf mide kramplarý deðildi benim sana olan aþkým. Sen buluþmaya geciktiðinde seni beklemekten bile aldýðým zevkti , güldüðünde attýðýn kahkahaya hayran olmaktý , bana baktýðýnda gözbebeklerinde beni görmekti , ve bunun bir yansýma deðil de gerçekten kalbinin aynasý olduðunu hissetmekti , en kötü günümüzde bana sarýlýp her þeyin geçeceðini söylediðinde hissettiðim huzurdu.

Ben sana seni ne çok sevdiðimi hiç söyleyemedim ki...Benim kelime daðarcýðým arasýnda öyle bir sözcük yoktu çünkü...Öyle derin , acý dolu , korku dolu , sevda dolu , huzur dolu , melodi dolu , çocukluðum dolu , hayallerim dolu bir sözcük yoktu. Sana anlatmaya çalýþmýþtým ya bir tomar kaðýtla sevgimi...Ama hepsi de aslýnda binde birdi ya söylemek istediklerimin...Bir gün çocuðumun babasý olma ihtimalindi , dört duvar arasýnda en özelimizi yaþamak arzumdu ...Sonra Jamaika’ ydý...O binbir renk dolu deniziyle...O boþvermiþ haliydi...Senle ettiðim en büyük kavgaydý belki beni sana baðlayan her seferinde...Seni kaybetme ihtimaliydi barýþtýðýmýz anda bedenimi sana iyice yaslamam. Bak , bir uçak gidiyor...Nereye gittiðini ben bilmiyorum , içindekiler eminler herhalde...Biz de binelim mi? Sen bana yine sarýl , "Gidiyoruz bebeðim" de...Sen bana hep bebeðim de...Kedim de...Ben omuzuna yatýp dünyanýn en huzurlu uykusuna dalayým...O an gözyaþlarým süzülsün...Hatta ölüm beni yanýna alsýn...Çünkü bence insan en mutlu olduðu anda ölmeli..Ben senin omuzunda ölmeliyim. Ölmeliydim...Bana o yüzüðü aldýðýn gün belki de...Veya "Bizi hiçbirþey ayýramaz" dediðin gün..."Sen benimsin" dediðin gün belki de...Belki de ben çok mutsuzum bugün...Çünkü seni her zamankinden fazla özledim bugün...

Kalabalýk caddede , kokunu duyduðum herkese sen misin acaba diye baktýðým anda özledim seni...Dönsen...Yeniden "Bebeðim geldim" desen...Bana sarýlsan ve beni tüm kötülüklerden uzak tutsan...Herkes çok kötü buralarda biliyor musun? Ben herkesten korkuyorum bugün...Ve seni her zamankinden çok özlüyorum bugün...

Ama dönmeyeceksin artýk...Sen dönsen de belki ben ayný olmayacaðým. Her gidiþinle deðiþirken ben bu sefer nasýl ayný kalabilirim ki...Senden ayrý olduðum her dakika yüreðim nasýrlaþýrken geçen 1 haftada kalp ne hale geldi...Onarýlýr mý? Bilmem...Ben tamirci aramýyorum þu aralar...Ben sadece seni özlemek istiyorum bir süre...Ve belki de senin hiç okumayacaðýn bu satýrlarda seni son kez sevmek istiyorum...Hem öldürdüðün hem hayata baðladýðýn bir kalp var burda...En kahverengi gözlerini özlüyorum bugün...

Uyku beni çaðýrýyor , daha doðrusu þu küçük tabletler...Seni düþünmeden uyumamý saðlayacaklar az sonra...Elimi uzattýðýmda yanýmda olmayacaðýný unutacaðým...En rahat uykular yanýnda olsun hayatýmýn anlamý...Ben sana olan aþkýmý küçücük bir kutuya koydum...Baþucumda duruyor...Yanýnda senin resmin war.

Hepsi geçecek deðil mi? Sonuçta bugün seni her zamankinden çok özledim..Ondandýr bu satýrlar deðil mi? Ve aþk bazen bir düþ yarasý çok tanýdýk bildik bir hüzün...