Denize doðru bir nehir akar içimden , dupduru , tertemiz...
Her seferinde bir taþa çarpar dalgalarým ,
Her seferinde fýrtýnalar kopar küçücük nehrimde...
Yeniden çabalar akmaya , deli rüzgarlarla boðuþarak...
Tam bir þelale gibi akarken denize doðru ,
Yeniden çýkar ya bela baþýma...
Yeniden týkanýr ya , taþlar örülür ya önüme...
Koparasým gelir göðsümden o taþlarý ,
Yeniden denize doðru akmak için...
Ve deniz aslýnda çok uzak bir hayaldir,
Simsiyah gözlerin gibi....
Bir çýðlýk inletir daðlarýmý ,
Kýpkýzýl kesildiðinde gökyüzü...
Ýnsafsýzca batar güneþim ,
Can alýr her karaltý gönlümden...
Ne zaman süzülür ki bu nehir içimden korkusuzca ,
Ne zaman rahata kavuþur ki bu yürek ...
Ne zaman varýný yitirir ki gözlerine bakmak için...
Ve ne zaman doyasýya sever seni gözleriyle...
Bir baykuþ çýðlýðý yakar canýmý ,
Beni koparýr heyecanýmdan .
Ýçimde bir anda oluþan , kýsacýk süren ,
Ve belki de bir daha asla olmayacak bir yakamoz gibi
Düþen gönlüme...
Baykuþ çýðlýðý alýr seni benden...
Nehrime set koyar denizine ulaþamasýn diye ,
Ve ben senden her saniye daha uzaða uçarým ,
O baykuþ sesiyle...