Kaza geliyorum demez týpýþ týpýþ gelir sadece size geliþi baþka, diðerine gidiþi baþkadýr. Diyeceksiniz ki "Aysel yine sýra dýþý bir þey yaþamýþ". Doðrudur. Bunu sizlerle paylaþmamak olur mu hiç.

Dün akþam yorgun argýn bindiðim otobüste arkalarda yer bulma þerefine nail oldum. Bunu ne zaman yaþasam hep ayný mutluluðu yaþarým. Zordur sabit bir noktada uzunca süre dikilmek heykel misali.

Yer bulmak yolculuklarda mühim hadisedir hele uzak mesafelerde; toplu taþýma aracý kullananlar beni iyi anlar. Gelgelelim daha oturma sevincimin büyülü kokusu üstüme sinmeden boylu poslu, çantasý yüklü bir delikanlý tutunduðu direkten üstüme doðru savruldu hatta uçtu da diyebilirim.

Yüzümü aðýr çantasýndan koruma maksatlý elimi gayriihtiyarý öne doðru uzattým. Genç hýzlý bir manevrayla eski duruþ þekline döndü. "Oh be tehlike teðet geçti" derken otobüs tekrar ani bir fren yaptý. "Aman yavrum düþme" dedim ve hem kendimi hem de genci koruma güdüsüyle elimi havaya kaldýrdým. Sonuç : "E be yavrum vallahi isteyerek olmadý geldin açýk avucumun ortasýna o güzel çehreni hýzlýca yerleþtiriverdin". Ýradem dýþý oldu bu tokat. Olaya tanýk olan herkes gülüyor en çok da genç ve okul arkadaþlarý... Yani atan razý, atýlan razý gibi oldu bu nahoþ duruma.

O gençle bir daha karþýlaþýrsam kazayla attýðým ve þiddetini bilemediðim o tokat için mutlaka özür dileyeceðim. Düþene bir tekme daha vurmak hiç tasvip etmediðim bir davranýþtýr gerçi benimkisi tamamen el çarpmasýndan ibaretti. Olmasa iyiydi ama kazara oldu iþte. Ýnsanýn elinden bazen böyle iþler de gelebiliyor.

Kalýn saðlýcakla.