Bu sana ilk mektubum.
Yýllar önce yazdýðýn mektubuna mektupla karþýlýk vermek yerine, hayatýmýn masalýný yazmýþtým ve altýna seninle birlikte imza atmýþtým .Dakikalarca kovalamýþtým ayaðýna basan ben olmalýyým diye...
Nasýl da geçti o kadar sene .
Daha dün gibi
‘’Kalbimi sar deyiþin,
gel yarim ol deyiþin’’.
Geldim gelmesine de bu gün oturup düþündüm þöyle , ya benden önce gidersen diye ...
Senin olmadýðýn gecelerde bile kanepede uyuyan ben, nasýl yaþarým bu evde yapayalnýz tek baþýna? Üç kez kilitlesem de kapýlarý, duvarlarý yýkmaz mý yalnýzlýðým, pencereleri kýrmaz mý ? Özlediðim anlarýmýzdan vurulmaz mýyým o karanlýkta? Ve her gün kime hazýrlarým sevdiðin yemekleri ve kim hazýrlar bana her sabah kahvaltýda o güzelim menemeni? Nasýl baþarýrým market alýþveriþlerini?
Çok kötü alýþtýrdýn beni sen.Ýþten her geliþinde elinde bir çikolata, soluyorlar diye çiçek sevmezdim bilirdin.
Papatyalar hariç ...
Ama yine de arada almayý ihmal etmezdin.
"Bak bunlar solmayan cinsten" derdin.
Týpký aþkýmýz gibi…
Þimdi sen gidersen papatyalar bir yaprak eksik kalmaz mý ? Ah zaman!
Geriye dönmez bir daha ama alýp götürür mü mutlu bir mazinin tebessümle bakan gözlerini?
Bil ki gülmek en çok seninle yakýþtý bana. Aðladýðýmýz da oldu elbet ama, gözyaþýmýzý silmeyi baþardýk el ele. Sýkýþýp kalmadýk acýlarýmýza. Kirli çoraplarýný çamaþýr sepetine atmýyorsun diye arada sinirlendirsen de beni,
en temiz yanýnla sevdinya , minnettarým sana, minnettarým sevgili...
Arzu Karadoðan