]
Ne zaman anne babasının elinden tutmuş bir çocuk görsem yalnızlığın kokusunu hatırlarım. Her defasında gözyaşlarımı getirene kadar genzimi yakıp kavurur bu koku.
Bayramlarda ziyaretine gittiğimiz yaşlı akrabaların, aile dostlarının evlerinden bana kalan acı bir hatıradır. Her evin kendine has bir kokusu var; bazıları mutfak kokar, kızartmalar, türlüler, yapış yapış, şerbet kokar. Bazıları duvarlardan içeriye hücüm eden rutubeti bastırmak için kullanılan oda deodorantı, bazıları ise çocuk kokar.
Yalnızlık kokusu bambaşkadır, hafif naftalinli, kilit altında tutulan bir hüzün gibi kokar. Öyle bir eve girdiğimde göz çukurlarım dayanılmaz sızlar, bir an evvel çıkmak, kendimi dışarıya atmak isterim, yapamam. Kendimi hangi gölgede saklasam diye aranır dururum, utanırım sebepsiz yaşam sevincimden. Kalbim hançer saplanmış gibi sancılanır merhametin kıskacında. Kapının diğer tarafında ne oluyorsa ondan bir zerre dahi içeriye girmez, öyledir yalnızlığın hükümdarlığı. Bu yüzden burada havadan sudan konuşulmaz, nezaketli, titrek bir telaş yaşanır. Kaçamak bakışların bir yerinde yakalanırım bir yüreğin ıstırabına, hıçkırığım takılır kalır boğazımda, sebebini çözemem. Çikolatalar çıkarılır ortaya, en sevdiğimden-yalnızlık küçük ayrıntıları unutturmaz-hemen bitmesin diye ağızımda tutarım eriyene kadar. Konuşulanlar önemli değildir, lakin öylesine de söylenmemişlerdir. Her cümlenin başka bir açılımı olur. Her cevabın ardında sessiz bir haykırış saklanır, içimi ezen. Kaçarcasına çıkılır o evden, ayaklarım ise hep geri geri gider. Çocuk kalbimi kısa süreliğine emanet bırakıp tutunduğum elin avucuna sorularımı saklardım. Yalnızlığın kokusu bizi uğurlayıp sessizce kapanırdı, bir sonraki ziyarete kadar...
eylül
