Mekan yalnızca bir arka fon oluştururmuş insanlara ve yaşamlarına...İnsanını ve yaşamını yitiren mekan,yalnızca hoş desenli boş bir kağıda dönermiş üzerine dalıp dalıp hafızayı canlandırmaya yarayan...
O eski ev, yol kenarına tutunurken rüzgarın silgisiyle hızla silinen bir eğreti tablo gibi ha düştü, ha düşecek...kaybettiği,avlusunda tatlı bir telaşla koşuşturup duran o mavi gözlü dik duruşlu yaşlı nıse ile birlikte kendi dik duruşunu da bezgin bir kamburluğa bıraktığı hissiyle...
Sağ cenahtaki el yapımı ilginç demir tokmaklı ahşap kapılı odanın toprak sedirinin baş köşesine huzurla kurulmuş ve okumaktan derecesi artan kalın camlı gözlüklerinin üzerinden bilgece bakıp aydınlık ve içten gülümsemesiyle konuklarını selamlayan bilge thamatesi olmayınca tokmak kapıya küsmüş,kapı da açılmamaya ant içmişçesine ketum ve sıkı bir ağız gibi kapanarak hoş anıları bir hazine gibi içine gömmüş...
Kafkasya'dan ilk gelindiğinde bahçesine dikilen ve hane sakinlerine onlarca yıl meyve veren armut ve ceviz ağaçlarında dahi tek bir tane meyve yok artık!
Yaşlı ev,kendini tabiatın minik canlılarına ötenazi yapılması için teslim etmiş ve onlar da bu görevi olabildiğince gayretle ve hızla tatbik etmekteler...Artık önünden geçenlere hüzün olmak ve sahipleri olmadan yaşamayı sürdürmek istemiyor belli ki...
Yıllardır karşılıklı kaafe oynadığı kaşeni Kalejle vedalaşmada...Bir sürgün yaşama üç kuşak boyu Çerkes misafirperverliği ile evsahipliği yapan yaşlı bir nıseguaşe gibi salınarak...Thawiğapseow tiwuneguaş.]
