Panta Rhei; herşey akar. Bir yerde okumuştum, bize ne hissettirildiğinden biz sorumluyuz, tam olarak böyle olmayabilirdi okuduğum şey ama benim çıkarımım buydu. Üzerimize alındıklarımızdan biz sorumluyuz. Bir yazı paylaştığımda, en az beş altı kişi bunu beni düşünerek mi yazdın derler, ama ben onları düşünerek yazmamışımdır. Kendimden yola çıkarak yazarım ben hep ve tek bir kişiyi hedef almam, çünkü bir ‘şeyin’ yazıya dönüşmesi için o duyguya birçok defa, birçok kişi tarafından maruz bırakılıp, o duygunun altında ezilmem gerekir. Birikir birikir ve artık o duyguyla yaşayamayacağımı hissettiğim yerde yazarım. Yazmazsam yaşayamam, ben olamam çünkü, öyle hissederim. Hissettiklerimden ben sorumluyum, bunu öğrenmek benim için çok şaşırtıcı olmadı. Tıpkı yazdıklarımda kendinizi bulmanız gibi, sizden bahsedilmesen de kendinizden birşey bulmanız ve onun ağırlığını hissedip, benden mi bahsettin demeniz gibi. Aslında konu siz değildiniz. Tıpkı sizin davranışlarınızdan anlam çıkarıp o duygunun altında kendimi gereksiz yere ezmem gibi. Bugün bana böyle hissettirmenizin sebebi, davranışınızın bende uyandırdığı o his, benim çıkarımım, halbuki siz sadece eşinizle tartıştınız belki, o ters bakışınız, günaydın demeden yanımdan geçmenizin sebebi, ben değilim, ben bende uyandırdığınız histen sorumluyum, sorumlu siz değilsiniz. Bunun sebebi de hikaye yazmak. Beynimiz böyle çalışıyor çünkü, beynimiz yazıyor biz yazmayı bilmesek bile, sürekli bir anlam arayışında. İşte bu sebeple hislerinizden siz sorumlusunuz, yazılanları davranışları kişiselleştirmek sizin probleminiz. Beyninize güzel hikayeler yazmayı öğretin, alışık olduğu yolları kullanmaya devam etmek isteyecektir. Ancak ona yeni şeyler öğretmek sizin sorumluluğunuz. Güzel bakmak, güzel yaşamak, yaşadığınız hayata anlam katmak sizin göreviniz. Zor olan değişim değil aslında, zor olan değişmemek, Heraklitos’un söylediği gibi aynı nehirden iki defa yıkanılmaz; çünkü ‘Panta Rhei’ herşey akar.
