Bu şehir de yaşardı,
Geç kalınmış beklentilerin gölgesinde koştururdu sıkılmış ruhunu,
Her yeni gün kırılganlıklarının sonucu olsa gerek,
Biraz daha kalınlaşırdı yüzündeki kanayan maskesi..
Aşk ona hep uzaktı
Yeni birgünün kırılganlıkları ile dönerdi hergece.
İçeri girer, yüreğinin ışığını yakardı anahtarları atıp bir köşeye.
Gözyaşları dolardı odaya, ama o anlamazdı.
Yüreğini yüzüne alıp, pencereye dayardı yanaklarını,
Sokağına bakardı pırıltılı gözleriyle sessizce..
Ben gelirdim aklına,
ruhunun cam kırıklarını toplamaya çalışırken görürdü gözlerimi.
Üzülürdü...
İncitişlerini düşünürdü ruhumu,
o benden daha çok incinmişti..
Düşsüzlüğüyle birlikte, uykusuz bir uykuya kapatırdı gözlerini sonra..
Yeniden söndürürdü yüreğinin lambasını,
Ve ağlamamak için yeniden,
kanayan maskesini sımsıcacık gülüşünün üzerine takardı.
