Aşk aslında tek kişilikti biliyorduk. Nesnesinden doğuyordu belki ancak bağımsız büyüyordu. Yalnız aşk yalnızdı yalnızlıktan bile. Bir aşk emek istemiyordu, yetenek değildi. Tenlerin çekimiydi yüzlerin biçimi… Bir bakışa yüklenen anlamdı, bir gülüşün bağladığı bitimsiz bir zaman. Kâh haindi, kâh yasaklanan…
Gelirken sormuyor, giderken acımıyordu. Sesi olduğunda hası olmuyordu. Alabildiğine özgür, seve seve mahkûmdu kelepçeye. Sürmekti kendini, bildiği ne varsa yüreğinin yurdundan, bir adım dahi yol alamamaktı karanlıklarında zaman zaman...Özlemi alıp koynuna, arzuyu katıp önüne, dilsiz çaresizliklere uyanmaktı. Her sorunun cevabını bilmek, hiçbir cevaptan emin olmamaktı. Gammaz suskunlukları oyuncu haylazlıklara ulamak, perde kapandıktan sonra ağlamaktı.İncirdi, elmaydı, suçtu günahtı, vebalinden korkmamak,utanmamaktı.Büyülü sır sayfalarında silik metinler, manaları satır aralarında aramaktı. Hep aynı harçla kapamaktı yüreğin çatlaklarını. Açılırken ses çıkarmamaktı. Sonra gecelerce aylarca yıllarca amansız zamanlarca yalamaktı yaralarını …
Belki hesapsız bir çıka geliş?
Yok,Hayır…… Hüner; ıstırabın yükünü tek başına taşımaktı. Her adımı yalnız atıp, her yokuştan bir başına yuvarlanmaktı…
Belki en yalınından bir itiraftı.
Değildi… Ustalık; yaraları söylenmemiş sözlerin bıçaklarıyla dağlamak, anlatamamaktı. Sevinçlerin coşkusunu paylaşamamak, yol ararken çıkmazlarda, kimseden tarif soramamaktı… Çekip gitmekti kalabalıklardan, yüreğini alıp avucuna. Yerlere düşürmek, kaldırmak için eğilen kimseyle, karşılaşamamaktı..Ve basması karaların gün ışıkları içinde, nefes alamamaktı… . Tümüyle çırılçıplak soyunmak, kendinden arınmaktı. Yokluğunda dar… varlığında har ...yolunda pir olmaktı...
Arzu KULAÇ SEVİMLİ
