Ne gittin be sevgili
Ağlayan çocuklar susmaz oldu
Martılar bile bakakaldı gidişine
Ben bakmaya cesaret edemedim bile
Cantanem gidiyordu..
Ben annesini kaybetmiş çocuk gibiydim
Bbiraz kaygılı, biraz korkulu ve herşeyden habersiz
Sonra anladım
Aldığım nefesin yaşamama yetmediğini
Hep eksik kaldım
Buruktu gülümsemelerim
İçimde yatan aşkın leşi ürkütüyordu beni
Atamıyorum içimden
Dokunmaya ödüm patlıyor..
Unutmaya çalışmak gibi rezilce bir çabaya girişiyorum
Sonra nefrete dönüşüyorsun
Ve daha da derinlere kazınıyorsun beynimde
Küfürler savuruyorum beceriksizliğime
Ama haksız da sayılmam aslında
Yağan yağmur bile sensizlik kokuyorken
Nasıl unutabilirim ki seni...
KİTAP İZLERİ
Kapak Kızı
Ayfer Tunç
Ayfer Tunç’un "Kapak Kızı" Romanı: Çıplaklığın Katmanları ve Toplumsal Yüzleşme Ayfer Tunç’un ilk olarak 1992’de yayımlanan ve daha sonra "zemin aynı zemin, inşa aynı inşa"
İncelemeyi Oku
