akşam çöküyordu yüzüme
bir fısıltıydı
gel dedin sandım
çarparak kapıları koştum
ellerim atımın dizginlerinde sımsıkı
rüzgarı doldurdum saçlarıma
hayatı durdurdum
kapında aldım ikinci soluğumu
cılız bir ateşin başındaydın
üzgün ve sinirli
görüyürdum zihninden uçuşanları
okudum okudum
upuzun cümlelerdi
adım geçmiyordu hiçbirinde
okudum okudum
geçmiyordu işte
döndürdüm atımı
gözyaşlarım saçlaırmda doludizgin
kaskatı uzandım toprağa
gece uzadı uzadı
kurguladığım milyonlarca diyalog
toz olup dağıldı
güneşin ilk ışıklarıyla kapadım gözlerimi
açtım yine akşam
yine bir fısıltı
gel dedin sandım
acı bir gülümsemeyle doğruldum
KİTAP İZLERİ
Nohut Oda
Melisa Kesmez
Melisa Kesmez’in ‘Nohut Oda’sı: Eşyaların Hafızası ve Kalanların Kırılgan Yuvası Melisa Kesmez, üçüncü öykü kitabı "Nohut Oda"nın başında, Gaston Bachelard'dan çarpıcı bir alıntıya yer veriyor:
İncelemeyi Oku
