a m f o r a
iz bırakıyor
lastik pabuçların eskimiş, siyah kaçışında
yalnızlık, ölümsüz bir sevgili gibi
boşandığın kalın iplerin gem vuruşlarında
merhametin avucunda
amfora. kızıl bir gökten düşmüş üzerine o renk.
amfora. aylak bir mevsim daha doğuyor avuçlarında
çarşılardan eve getirilen eski kayıp sevgililer
guguk sokağının köşebaşından konuşurlar:
“boğumlanmış bir müptela gibi sarıl amforanın kulbuna
çünkü jelatinlenmemiş de olsa amfora bir öyküdür
yalanlarındır o çünkü boşanamazsın, sarıldıkça
o sardığın öykü gözlerini güldürür”
kapana kısıldın
şimdi bırakamazsın amforayı elinden
kırmamalısın, geçmişini yıkamazsın
bir toprak testiden ibaret çünkü tüm hayatın.
yalnızlık, ölümsüz sevgililer gibi...
