19 Ocak 2007, İstanbul. Tam bir yıl önce bir haber düştü gündeme bomba gibi, Hrant Dink vuruldu!
Bu vurulan adam kimi için ülkeyi karıştıran bir Ermeni, kimine göre vatansever bir Türk, kimine göre bir misyonerdi.
Hiç birinin ayrımında değilim belki hepsi doğru, öyle ve gerçek belki de aslında hiçbiriydi.
Esasında eş, baba, arkadaş, evlat, komşuydu muhtemelen birilerine.
Benim için ise şunu ifade ediyordu: Son derece kibar ve alçak gönüllü, teşekkür etmeyi bilen, saygılı, özel bir müşteriydi. Telefonun öbür ucunda duyduğum sesi her zaman insan kırmaktan korkan bir kibarlıkla “ Merhaba” derdi, “Tanıdınız mı beni ben Hrant, Agos gazetesinden…” . Tanırdım elbet, hatta sırf onun bu naifliği yüzünden birkaç defa Agos alıp okumuşluğumda vardı.
Haberi bana veren Musevi komşumdu, “ Ah Simten, çok fena Hrant Dink vurulmuş!” dedi merdiven boşluğundan. Anlayamadım, algılayamadım bir an öyle ya neden vurulduğunu çözmek tam bir muammaydı benim için.
Belki kafam çalışmıyor bazıları kadar o yüzden zorlanıyorum bunu anlamakta ama olayın üzerinden 1 yıl geçti, o an anlamadım evet ama bu geçen bir yıl içinde de kimseye bir faydası olduğunu görmedim bu katlin ben.
Ne ülkeme ne de geleceğime dair bir aydınlık getirmediği gibi yüreğimde bir korku, bir endişe ve isyan bıraktı.
Toprağıma saldığım köklerim kurur gibi sanki ruhumda. Yüreğimde ki üzüntü artık 1 yaşında.
Bana kalırsa çok yazık oldu sana iyi adam. Saygıyla…
