Dalganýn kýrýldýðý, beyaz köpükleri kumlara serdiði yerin bir karýþ ilersinde küçük bir çam dalý parçasý vardý. Bir ucu býçakla kesilmiþçesine düz, öteki ucunun ise kabuðu sýyrýlmýþ, teni görünüyordu. Dalga kumsalý yalamadan önce kýyýya koþan suyun en hýzlý yerine biniyor ve kýyýya doðru yüzüyordu. Kumlara eriþemeden köpük köpük suyun içine bata çýka karýþýp sonra yeniden geri dönüyordu. Bir kayanýn üzerine oturup o küçük dalý izlemeye baþladým. En fazla on beþ kez dalganýn ucunda gidip gelerek kumsala ulaþýr diye bir tahminde bulundum. Bir o yana, bir bu yana çalkandýðý hafif dalgalarý ve dalý izlemeye baþladým
Yalý’da sen canýmý sýkmasaydýn eðer ben bu gün Askeri Karakum’a kadar yürümezdim. Üstelik tartýþtýðýmýz þey fýndýkkabuðunu bile doldurmayacak bir sorundu. Ben o lafý seni kýzdýrmak için söylemedim. “Yeþil pantolonun altýna bu ayakkabýlar hiç gitmemiþ.”deyince ne oluyor sanki? Ben öyle dediðim için sen birden zevksiz, görgüsüz biri mi oldun? Beni bilirsin. Ben yýllardýr gömleðime uygun kravatý seçmesini bile bir türlü becerememiþ biriyim. Her sabah baðlayacaðým kravatý bile sana sorarým. Bir cümle söyledim, boþboðazlýk ettim diye demediðini býrakmadýn. O kadar insanýn içinde beni küçük çocuk gibi azarladýn. Ne oldu peki? Þimdi rahatladýn mý? Aferin sana, aferin. Az bile yaptýn. Bana iyi bir ders verdin. Umarým þimdi keyfin yerine gelmiþtir.
Öfkemin içinde boðulurken küçük çam dalý hiç durmadan kumsala gidip geliyordu. Artýk eskisinden daha çok kýyýya yaklaþýyor, hatta bazen kumlarýn üzerinde yuvarlanýyor ama son anda geriye çekilen su onu yeniden kucaklayýp denize sürüklüyordu. Deniz küçük dal parçasýyla kedinin fare ile oynadýðý gibi oynuyor, onu ne kumlara atýyor, ne de götürüp derin sularýn dinginliðe salýyordu.
Ayrýlmak, çekip gitmek öyle sandýðýn kadar zor deðil. Bazen gözümü karartýp, “Adam sende ucunda ölüm yok ya:” deyip sensiz bir yaþama baþlamayý çok istiyorum. Olmuyor iþte, gitmiyor, seninle bu iliþkiyi artýk götüremiyoruz. Olan olsun, giden gitsin razý olayým istiyorum. Ben gitmekten deðil daha önce yaþadýðýmýz o alýþmýþ hikâyelerin içinde çalkanýp durmaktan yoruldum. Kavgalar, kýrgýnlýklar ve piþmanlýklar sonrasý çýkýp yine bana gelme ihtimalinden korkuyorum. Artýk tükendik, kabul ediyorum. Seni düþününce yine de þimdi aklým karýþýyor, karar veremiyorum.
Aklým karmakarýþýk düþünceler içinde alacalanýrken küçük çam dalý bir iki defa kumlarýn üzerine ulaþmayý baþarmýþtý. Dalga önce onu kumlarýn üzerine yuvarlamýþ, birkaç kez geri gelip ona uzandýðý halde ulaþamamýþtý. Dördüncü dalga baþarýlý olunca yine köpük köpük suyun içinde dalýp çýkarak denize dönmüþtü. Onun artýk dalganýn güçlü kollarýndan kurtulup kumlarýn üzerinde soluklanmasýný, deniden uzaða gitmesini görmek istiyordum. Her dalgada umudum azalýyor, dalýn kumlarda yuvarlanýp sonsuza kadar denize yeniden geri döneceðini düþünmeye baþlamýþtým.
Seninle son kavgamýzý düþünüyorum. Bir kaþýk suda nasýl da kocaman bir fýrtýna koparmýþtýk. Sabah kahvaltýsýnda fýrýna gidip sýcak ekmek almadýðým için bana kýzmýþtýn. Sadece “Ýstiyorsan git kendin al.” dediðim için kavga etmiþtik. Her kavgamýzýn içine önceden biriktirdiðin kýrgýnlýklarý da katarak kocaman bir tufan yaratýyorsun. Oysa ben bir kez bile sen filanca zaman da þöyle yapmýþtýn, böyle söylemiþtin demiyorum. Sen konuþtuðunda, hatalarýmý sayýp döktüðünde ben kendimi çok sefil ve ucuz biri gibi hissediyorum. Güvenimi yitiriyor, kendimi çok beceriksiz biri gibi görmeye baþlýyorum. Elbette her insan gibi benim de hatalarým oluyor. Ama ben, senden veya tanýdýðým diðer insanlardan daha farklý da deðilim. Herkese özgü, sonuçlarýna katlanýlabilir, hatta sonradan düzeltilebilir yanlýþlar yapýyorum.
Hiç beklemediðim anda diðerlerinden daha sert, daha köpüklü bir dalga küçük çam dalýný kumsalýn su izlerinin ötesine yuvarladý. Onlarca dalga býkmadan, usanmadan gelip onu yeniden yakalayýp suya geri götürmek için kumlarýn üzerinde çýrpýndý. Hiç biri ona ulaþamadý. Oturduðum kayadan inip kumlarýn üzerindeki küçük dal parçasýný elime aldým. Elimde reçine ile karýþýk deniz kokan küçük dal parçasý ile evimin yolunu tuttum.
Kapýyý açýp kitaplýðýn üzerindeki çantamý aldým. Birkaç gömlek, pantolon, iç çamaþýr, diþ fýrçasý, týraþ takýmý ve ayakkabýlarýmý çantaya doldurup fermuarýný çektim. Salondaki sehpanýn üzerindeki kül tablasýnýn içine “Üzgünüm, bu böyle olmayacak. Kalýp iki kiþilik bir iþkenceyi paylaþmaktansa, bütün hatalarýmý toplayýp gitmeyi seçiyorum. Eþyalarýmý bir kutuya doldurup kapýnýn yakýnda bir yere býrakýrsan sevinirim. Onlarý senin iþte olduðun saatlerde gelip kimseye görünmeden alýp giderim. Hoþça kal…” yazýlý bir not býraktým. Notun üzerine de küçük çam dalýný koydum. Evden çýkýp gittim. O küçük dal parçasýnýn ne amaçla notun üzerine konduðunu hiçbir zaman anlayamayacaktý.

Seyfullah ÇALIÞKAN
Kasým 2005