Kahrolasý bir yalnýzlýk sardý bedenimi, titrek ve birazda ürkek. Yavaþça iþliyordu kanýma, damarlarýmda dolaþýrken umarsýzca beynime yürüyordu bu lanet olasý soðukluk. Aldýðým her nefesle bedenimi dolduran kirli ve çýkar yüklü hava içimdeki tüm paylaþmacý deðerlerin üstünü örtüyordu. Hayat kör olmuþtu, ben ise sokak baþlýný süsleyen lanet olasý bir þarapçý. Aldýðým her yudumla insanlarýn yüzlerinin ardýndaki o lanet olasý bencillik dürtüsünü görüyor ve kayboluyordum siliniyordum bu hayattan yavaþça.

Titrek bir mum aleviydim oysa geceyi aydýnlatmaya çalýþan, bir nefeslik caným vardý. Ýz býrakmýþ mýydým karanlýðýn silinmez yanýna? Bilmiyordum ama artýk gücümün tükendiðini ve bir daha umutlar beslememeyi öðreniyordum onca yaþanýlan umutsuzluklarýn gölgesinde. Farklý olacaðýna inanarak yaþamýþtým, yaþatmýþtým ama olmamýþtý. Kara bir örtü serilmiþti bembeyaz inançlarýn üzerine ve ben bu kara örtünün altýnda kalmýþtým. Üzerimde tepiniyordu karanlýðýn bekçileri ve ben yok oluyordum. Ýnsan olmaktan onur duya duya yok olmanýn acýsýný yaþýyordu bedenim.

Ölüyordum. Yaþarken ölmeleri çok yaþamýþtým ama bu ölüm farklýydý. Nefesim yavaþ yavaþ kesiliyor, gözlerimdeki ýþýk aydýnlýðýný yitirirken içinde palazlanan insan sevgisi dirhem dirhem azalýyordu. Umutsuzluklar sarýyordu beynimin en ücra köþesindeki hücrelerini ve yüreðim paramparça oluyordu. Artýk küfür etmek bile anlamsýz geliyordu. O beni ben yapan küfürlerimi bile özler olmuþtum. Hani “dünyanýn anasýný avradý 2 büyük parasýna satýp dostlarla paylaþýlan sohbetler……” Yok artýk o sohbetler. Öðretmeye çalýþýrken çýkarsýz dostluðu o masaya bile iþlemiþ çýkarýn kirli eli. Sevgi dolu bakýþlarýn arkasýndaki kin, kahkahalarýn arkasýna saklý küfürler ve bir kaþýk suda boðulmayý bekleyen ben. Boðdunuz iþte. Öldürdünüz. Dahasý mý? Var dahasý. Ýnsanlýðýmý algýlamadýnýz örneðin bakýþlarýnýzýn acýmasýz sorgularýyla yaralandý yüreðim sizin þaka sandýðýnýz cümlelerle dolu o bakýþlarýnýz. Kendimi anlatamamaktan utandým örneðin, beni anlamamanýzdan deðil. Birbirinizi çözememiþ olmanýzdan, çýkarlarýnýzýn insanlýðýnýzýn önüne geçmesinden ve ve dahasý beni insan olmaktan dolayý utandýrdýðýnýz için utandým. Þimdi odalarda yankýlanýyor edilen sohbetler, þimdi kulaklarýnda çýnlýyor kahkahalarýnýz ve ben yazýklar olsun diyorum elimdeki þarabý dudaklarýmla paylaþýrken. Köþe baþýndayým o hep gelip geçtiðiniz köþe baþýnda, göremezsiniz korkmayýn bakýþlarýmla yargýlamam sizi ne sözcüklerimle aðlatmam artýk. Sildiniz yaþandan beni farkýna bile varmadan o çocuksu ve büyümemiþ sizden beklenmeyen hallerinizle.

Ve o köþe baþýnda bir þiir duyacaksýnýz Cemal Süreyya’dan… Hamza diyecek……

Büyük bir ihtimalle ölmüþtük
Þehir kan kýyametti ayaklarýmýzda
Gökyüzünü katlayýp bir köþeye koymuþtuk
Yýldýzlar kaldýrýmlara dökülmüþtü bütün
Hamza bütün parmaklarýný ortaya dökmüþtü
Yirmi yýldýr cebinde biriktirdiði parmaklarýný
Hamza son þarkýyý kýrka bölmüþtü
Doðrusu iyi idare etmiþtik
Doðrusu iyi haltetmiþtik
Yaþayanlar unutmuþtu bizi
Biz öldüðümüzle kalmýþtýk.

Ve Hamza diyeceki her daim döktüm biriktirdiklerimi bir insan olamamýþým ne fayda, ve son türkümü kýrka deðil kýrk bine böldüm ve paramparça kaldý yüreðim. Ýyi idare edememiþtim, hiçbir halt edememiþtim aslýnda. Yaþayanlar çabuk unutur köþe baþýndaki o lanet olasý ayyaþý ve her daim bir Hamza dikilir yok olur ve öldüðüyle kalýr. Ve yaþayanlar devam ederler hayatlarýna… Yolunuz açýk olsun… Dalgalandýrýn bayraklarý ha bir eksik ha bir fazla yarýn sizin, yarýnlar sizin… Býrakmayýn öle bizim gibi. Satýn birbirinizi arkalarýnýzdan konuþun, yüzüne gülüp küfürler saydýrýn, desten alýn bir insandan ve onun dayanaklarýný kýrýn yavaþ yavaþ hiç belli etmeden. Ve alaycý gözlerle bakýn ona. Kahretsin onu bakýþlarýnýz. Hadi durmayýn çýkýn meydanlara, çið seslerinizle yankýlansýn sokaklar bir köþe baþý þarapçýsýný görmeyecek kadar kör ve bir insaný yok edecek kadar diri sin yürekleriniz yýkýlmazsýnýz. Korkmayýn. Yarýn sizin. Haydý söyleyin marþlarýnýzý…. Hamza ölmüþ. Hamza yok. Hamza nerede bilinmez.. sallayýn.. o yine satar dünyanýn anasýný üç kuruþa ve yine bulur kendi gibi çýkarsýzlarý ve siler sizden klan çýkarýn lanetini o sofradan amma bugün amma yarýn. Dedim ya…. Siz devam edin yolunuza ve kavrayýn bayraklarýnýzý ve haykýrýn. Ve sakýn dönüp bakmayýn o köþe baþýndan geçerken, sesleriniz kýsýlmasýn, hatta unutun o köþe baþýný. Türbeleþtirmeyin, tapmayýn,kokmayýn….zaten anladýðýnýzda bir gün ben o köþe baþýnda yine sizi bekliyor olacaðým. Ayný acýlarý yaþayacak yer deðiþtireceðiz. Ve iþte o gün anlayacaksýnýz.

Hamza demiþ Süreyya; ben derim ki lanet olasý Hamza. Kim bilir kaç köþe baþýnda benimde unuttuðum þarapçýlar vardý hayatta ve ben anlýyorum þimdi o þarabýn tadýný o betonun soðukluðunu ve insanlarý ve hayatý. Biz büyüdük kirlendi dünya deðil… Dünya kirli ve hiçbir zaman temizleyemedik bu kiri. Köþe baþýndayým haydi unutun artýk beni….