Umut buluþtu kalemle, inanç, sevda, yürek ve öfke kelime kelime döküldü yürekten kömür karasý bir çift göze olan özlemin en doyumsuz, en kutsal ve en onurlu yanýyla sevda kokarak.
     
     Dost kavramý takýldý önce, inceden sýzlayarak yüreðim kalemim titredi ve sarsýldý inancým ürkek bir serçenin dala konmasý gibi. Pir Sultan’a sýðýndým yüreðimden gelen ezginin bir dizesiyle” Dostlar bizim muhabbeti çaldýrmýþ” ve bu dizeyle aramaya baþladým dost muhabbetleri. Dost!... Sonra yargýladým içimdeki kavramý.. Neydi bende dost?. Ben nasýl bir dosttum? Paylaþýlan sevinçleri yarýnlara taþýmak, yürek burkan acýlarý paylaþýlan güne gömmek ve Dostumu acýlarý, sevinçleri, sevdalarý,inançlarý, doðrularýyla ve yanlýþlarýyla kabullenmekti amacým. Yapmaya çalýþtým, yaþamaya çalýþtým ama, yaþattýklarýmý yaþayamadým. En sevgi dolu günümde, en mutlu günümde ve umutlarýmý yeþerttiðim günlerde beddualar saðanak gibi yaðdý üstüme, mutsuzluðum için, acýlar çekmem için dost bildiklerim kýlýçlarýný bilemiþlerdi en keskin yanýyla. Ben benden, kendimden utandým ve sevdalara sarýldým.

     Dostlarýmýn nasýl dost olduklarýný görüp zor günlere paylaþýlanlarýn, nasýl bir tokat olarak suratýma indiðinin gördüm. Ve yaþamak için güçlü olmak gerektiðini, ne olursa olsun gülmek gerektiðini anladým. Bir günün içine sýðdý bunlar, öfke kine döndü aniden. Sevdaya saygýsý olmayanlarýn hayatýmda yeri yok dedim aniden ve ne bedenim kaldýrdý bu yükü ne beynim. Hayatýn içinde kayboldum o günden sonra… Sýðýnacak bir Dost limaný kalmamýþtý. Ben sevdalara sarýldým. Aydýnlýklarda güldüm, karanlýklarda aðladým ve gözyaþlarým sel oldu aktý sýr denizine. Kimse bilmedi gözyaþlarýmýn rengini.

     Ve sarýldýðým sevdalar itti beni. Ellerinin tersiyle, umut dolu yarýnlarý kucaklamaktý amacým, onlar bir dilenci gibi gördüler iteklediler beni. Bizim olan bir hayatýn içinde sevdalar aradým. Düzenden, kokuþmuþluktan, çýkardan ve paradan uzak. Ama sistemin kiri bulaþmýþtý bedenlere. Sevdalar ezildi sistemin kanlý çarklarý arasýnda. Yok oldu. Ben yalnýz sevdasýz kaldým. Ýçim acýdý. Nefessiz kaldýðým günlerde, hayata küsüp ölümü bekledim, aðladým ama yine yalnýzdým. Yüzümdeki acý gülümsemeyi görmedi insanlar, sandýlar ki dertsiz tasasýz bir ben vardým bu dünya da birde beni yaradan koca Rab.

     Ve hayatýn rüzgârýna kapýldý beden, yeni umutlara gebe kalarak baþka diyarlara. Ama umutlar çaresiz kaldý. Sarýldýðý sevdalar yalnýz býraktý onu daha baþta. Yargýlandý, aþaðýlandý, ezildi, çamurlar attýlar üzerine. Dimdik ayaktaydý. Bir fark vardý. Gerçek dostlarý kucaklamýþtý onu bu yalnýzým dediði dünyada. Ne çýkar vardý, Ne menfaat nede baþka bir þey. Yaþadýðýný anlamýþtý. Ve elinde kalan son deðer olan sevdasýný sunacaðý bir yardý son dileði. Ama sevda defterindeki sicil nedeniyle kararmýþtý bu defterin aydýnlýk sayfalarý.

     Kara gözlerde yakalamýþtý bir sevdayý, ya da kýzýl saçlarda ama sevdaydý adý üstünde. Sadece mantýklý bir sevda arýyordu ama neredeydi. Eksikti sol yaný, yüreði boþtu. Mücadele etmek koþmak sevdiðinin ardýndan ona göre deðildi. Bedeni yorgundu ve yüreði o kadar hýrçýn deðildi. Dedik ya elindeki tek þey. O yüreðindeki kocaman sevdasýydý. Sevdasýný aldý avuçlarýna ve sundu; kýzýl saçlýya, mavi gözlüye, sarý saçlýya ve kara gözlüye… Taþýyan taþýyacaktý o sevdayý ama o daha ne taþýyaný bulmuþtu. Ve bir dost demiþti, “aþk ayaða düþtü” diye; güldü derinden.. aþk ayaða düþmemiþti, sevda sunulmuþtu yüreklere; ya o yürekler küçüktü sýðmadý bu sevda yüreklere ya onlar ezileceklerdi korkular bu sevdayý taþýmaya, Yada sadece sevda yetmiyordu insanlara… Dedik ya yine diyelim. Sevda sicili kabarýk ve Can babanýn da dediði gibi “ meydan savaþýnda korkular aþký aðýr yaralamasaydý eðer”

     Dostlar dedik, dostlarla var ettik umutlarý, dostlarla paylaþtýk sevdalarý, inançlarý. Dostlar horlar bizi, kýsar küser, baðýrýr çaðýrýr ama adý üstünde dost iþte adam gibi dost. Dostlardan aldýk gücü kalem dost diye baþladý yazmaya ve biz noktayý da dostlardan koyalým dedik. Dostlar gördülerse ortadaki yanlýþý biz karartýrýz dünyayý, kapatýrýz tüm kapýlarý ve pencereleri ve deriz ki “ Vatanýmda zülüm var, düþemem yar peþine” ve son bulur umutlar, inançlar türküler anlamýný yitirir. Sol yanýmýz boþ kalýrken biz yine satarýz bu sistemini beðenmediðimiz dünyanýn anasýný 2 büyük parasýna ve kurarýz en güzelinden bir sofra dem çekeriz yine dostlarla, yanýmýzda baðlamanýn bam teli yüreðimizi kanatýrken….

www.hamzaekiz.com