Bir masum yalnýzlýk içindeyim þimdi. Yüreðime zincirler vuruyorum ve taþ duvarlarýn ardýna yada karanlýk zindanlara kapatýyorum. Öylece bom boþ geçiyor yaþanýlasý zaman öylece anlamsýz öylece tatsýz. Ve ne karanlýklarda kendimi buluyorum ben artýk nede aydýnlýk sabahlarda. Ne uçan bir kuþ mutlu ediyor beni ne kuyruðunu oya buna sallayan çöp tenekesi üzerindeki kedi nede masmavi gökyüzü. Ne yeþile dokunabiliyorum artýk ne topraða nede bir çiçeðe sevgiyle bakabiliyorum. Sadece susuyorum, sade bir suskunluk oldu benim için hayat. Titrek kelimelerden baþka hiçbir þey dökülmüyor kalemimden ve Tanrý ile olan meydan savaþlarýnda yeniliyorum artýk. Karanlýðýn ordularý esir aldýlar artýk bedenimi. Her nefes alýþýmda ciðerlerime dolan hava beni acýlarla yüzleþtiriyor. Gözlerim uzak daðlarýn doruklarýna dalýp gidiyor. Sessiz bir film oynuyorum akan hayatýn içinde, baþ rol oyuncusunun kim olduðu bilinmeyen bir film. Neresinde duracaðýmý bilmediðim bir sahne ve yüreðimdeki sevdanýn masumluðunda o sahne içinde var olmayý bekleyen ben. Sýska bir serçenin kanatlarýna yapýþmýþ titrekliði hissediyor bedenim. Yaþanmýþ geçmiþin karanlýðý sarmaya baþladý bedenimi sen ellerimi býraktýðýndan beri. Yokluðun üþütüyor, yokluðun insanlýðýmý çalýyor ve yokluðun beni nefessiz býrakýyor. Renkler anlamýný yitirdi artýk, içtiðim su zehirden farksýz ve yediðim ekmek saman tadýnda. Gülemiyorum artýk biliyor musun? Bir sana güzel gülmüþüm ben bir baþkasýna güzel gülemiyorum. Gülerken bile gözlerimin buðusu kaybolmuyor ve yanaklarýmýn geceden kalma nemi beni bir an olsun bile yalnýz býrakmýyor. Ben beni arýyorum sensizlikte, sen beni de alýp gitmiþsin giderken benden. Nefesimi, inançlarýmý, umutlarýmý ve hayata dair ne varsa yaþanýlasý hepsi seninle birlikte gitmiþ. Ve bana kalan karanlýðýn ortasýnda sessiz bir yalnýzlýðý yaþamak olmuþ insanlýktan uzak.

     Hiç aklýma gelmemiþti oysa sensiz kalacaðým. Hiç düþünmemiþtim sensizlikte ne yaparým diye. O denli bizi yaþýyordum ki sen uzaklarda sanki yanýmdaymýþsýn sanki her adýmda berabermiþiz gibi. O bana boðucu gelen dört duvarla yoldaþ olmuþtum seni anlatarak seni o dört duvarýn içinde hayal ederek ve hiç barýþmadýðým zaman kavramýyla bile dost olmuþtum seni beklerken. Ne gece karanlýktý benim için ne doðan gün umutsuz. Her doðan günle aydýnlanan gök yüzüne bakýnca seni görür, her karanlýk basýnca sana bir adým daha yaklaþmanýn mutluluðunu duyardým. Geceleri rüyamda sana kavuþmak için kapatýrdým gözlerimi ve senin kokunun olduðu senden habersiz aldýðým þalýna sarýlýr uyurdum bir çocuk masumluðunda. Her sabah gözlerimi açtýðýmda aklýmda ilk sen olurdun. Seni düþlerdim öylece sabah kahvesinin sýcaklýðýnda içtiðim bir sigarada. Gözlerin düþerdi aklýma, yüzümdeki tatlý tebessüme dakikalarca bakardým aynada. Sevmeye baþlamýþtým o yüzü o bedeni ve kendimi çünkü sen vardýn artýk seviyordum seni. Kýsacýk telefon görüþmelerinde seisne sarýlýrdým delice. O beni benden alan güzel sesine. Ölüm tanýmazdým iþte o zamanlar hayata öylece sýký sýkýya tutunurdum hiç býrakmayacakmýþcasýna. Yüreðimdeki çoksun akan bir ýrmak gibiydin beni benden alýp götüren ve engin bir maviliðin güzelliðiyle buluþturan. Sevmenin, sevilmenin ne demek olduðunu bana öðreten yüce bir deðerdin, anlamýn kelimelere sýðmazdý ve ben bu kelimelerle dans eden ben sana söyleyecek tek kelime bulamazdým. “Seni çok seviyorum” dýþýnda. Oysa beynimden binlerce kelime gelip geçerdi ve ben o binlerce kelime içinden sana en çok yakýþaný bulmak için çabalardým. Ama sen bende o denli güzeldin ki sana yakýþacak en güzel kelimeyi bile bulamadým.

     Zaman, yaþananlar, handikaplar… Ve þimdi geçmiþin kör bataklýðýndan çýkan korkularýn eþliðinde kararýyor dünya. Fýrtýnadan geriye tamiri imkansýz gibi görünen bir yelkenli kalýyor limanda. Oysa yürekteki sevdayla sarýlacak ve dokunuþlarla tamir edilecek o yelkenlinin halatlarýný çözüp öylece býrakýyoruz þimdi yüreðimizden geçenlere aldýrmadan. O yelkenlinin içinde kaybolup gidecek yaþanýlasý her bir hayal, her bir umut ve sarsýlmaz dediðimiz inanç. Neden bunu seçtik ki biz? Neden böyle oldu? Yaþanýlasý hayallerimiz vardý bizim sözden daha deðerli ve yaþanýlasý ve umut dolu günlerimiz vardý rüyadan daha gerçek. Ve kahkahalarýmýzla ýsýtacaktýk dünyamýzý ve bizim mutluluðumuzla mutlu olacaktý insanlar. Þimdi ise gözlerimdeki donuklukla mutsuzluk taþýyorum gittiðim yere ve kendimi karanlýklara teslim ediyor seni özlüyorum. Ben seni hala seviyorum. Sanýrým gerçekten sevmek buymuþ… öylece bir beklenti olmadan sevmek. Þimdi daha iyi anlýyorum daha iyi kavrýyorum sevdayý. Bir insanýn seni hayatýndan çýkarýp atmasýna aldýrmadan, telefonlarýna bakýp bakmamasýný önemsemeden ve seni istemediðini bile bile ve seni sevdiðini söylemezken senin ona delice sevdalanmanmýþ asýl olan. Hiçbir güzel söz hiçbir renkli resim hiçbir hayal ve hiçbir umut ýþýðý olmadan geleceðe inançlarýnýn altýnda ezilen yüreðine aldýrmadan sevmekmiþ asýl sevda.

     Evet istemedin beni. Öylece kala kaldý ellerim havada.. sana görede ben býraktým ellerini. Zaten hiçbir sonda hatayý kendinde bulmazmýþ insan. Aslýnda o denlide önemli deðil hatanýn kimde olduðu sen yada ben sonuç ortada ne fark eder ki. Hatalara raðmen omuz vermek deðimlidir sevdiðine gerçek sevda. Ona inanmak ona sarýlmak deðimlidir tüm olumsuzluklarda bile? Ben, ben sadece sana sarýldým. Sana güvendim ve ben sadece seni sevdim. Kýzacaksýn belki bana yada öfkeden deliye döneceksin. Belki hiç bir þey hissetmeyeceksin okuyunca. Ama olsun. Dedim ya ve hala da söylemeye devam ediyorum ben seni seviyorum.

     Çocuksa sevdim seni. Bir çocuðun korku bilmez yüreðiyle ve o yüreðin büyüklüðüyle sevdim sonu olmayan öyle zengin hayallerle dolu bir yürekle. Ve korktum seni incitmekten, korktum kýrmaktan ve korktum seni mutlu edememekten. Hiç bir þey beklemedim senden beni sevmen dýþýnda. Beni çocuklukla suçladýn. Keþke sende çocuk gibi sevseydin beni. Öyle masumca öyle korkulardan uzak ve öyle delice. Benim öfkemi sorguladýn, evet öfkeliydim düzene, sisteme seni üzen, seni kýran herkese ama sana deðil. Evet yýkardým dünyalarý, belki yakardým ama sana dair yeni bþr dünyayý sevdayla kurmak adýna yapardým tüm bunlarý. Hani derler ya ölürüm diye. Ben ise yaþardým sana tüm güzellikleri sunmak sana en güzeli yaþatmak adýna. Ve her nefeste, her adýmda ve yaþanýlasý her anda seni düþünmekten seni sevmekten asla vaz geçmezdim. Vaz geçecek olsam yada seni sevmesem bana defol git dediðin gün dönerdim arkamý sana ama bilir misin sevgili ben o zamanlarda bile yüreðimin mahkemesinde en aðýr yargýçlar karþýsýnda seni aklayýp seni sevdim. Bana bela okurken, bana baðýrýrken ve benim alakasýz oldum bir olayda bile beni suçlarken sen ben hiç beynimde bir soru iþaretiyle karþýlaþmadým. Sadece seni sevdiðimi düþündüm sadece seni sevdim sevgili. Ben þanslýydým sana sahiptim bunu sana hep söyledim senin ellerini ben tutuyordum bir çok kiþide karþýdan bakýyordu farkýndaydým ama ben seni öyle masum sevdimki sevgili yaþayarak sevdim. Öyle hayatýmýn bir yanýnda deðil öyle seni baþkalarýnýn gözündeki gibi deðil ben seni Ferhat gözüyle hayatýmýn her nefesinde sevdim. Þimdi ise tarifi imkânsýz sýzýlar içinde sana son dizelerimi yazýyorum. Sen sonu yaþadýn yüreðinde ben ise daha o bitiþ çizgisine gelemedim sevgili nefesim yetmedi. Yolda kaldým sensizken sevgili sensizken nefessiz kaldým iþte. Sen arkana bile bakmadan çektin gittin beklide yüreðinin ne dediðine aldýrmadan gözyaþlarýný silerek. Gülmek vardý oysa yarýnlarda öylece saf ve termemiz gülmek.

      Artýk uyuyamýyorum biliyor musun? Rüyanda beni ziyaret ediyorsun her gece ve ben hüznü ve mutluluðu ayný anda yaþamanýn soðukluðunu yaþayarak üþüyorum. Seni her gece rüyamda görmek için uyuyan ben artýk senin yokluðunda seni yaþamaktan korkuyorum. Artýk söylenecek sözümüz yok bizim bunun farkýndayým. Ben sadece bende kalan ve olduðu gibi kalan seni anlatmaya çalýþtým. Ben seni seviyorum sevgili ama artýk sen yoksun. Ve benden korkar olmuþsun sevgili sevdiðinden korkar olmuþsun, sevdiðinden korkmaz ki insan sevginin yanýnda korku varsa oda zaten sevda olmaz ki. Dedim ya öfkeliyim ben. Alabildiðine hýrçýn alabildiðine keskin bakar gözlerim. Ama bir de yüreðim vardý sevgili ve yüreðimdeki masum bir çocuk ben o çocuðun sana olan sevdasýný korurdum o öfkeyle o hýnçla o keskinlikle sen sevdadan mý korktun yoksa sevgili seni bu denli seven bir yüreðin sevdasýndan mý korkup tüm kapýlarý kapayýp gittin ardýna bile bakmadan. Sevdamýn karþýsýnda bu sevdaya aldýrmadan durdun bitsin diye eðilmeden oysa sevda boynu bükülenlerin olurdu sevgili azýcýk sevdiðine eðilenlerin. Ah be sevgili ah be, karþýmda bitsin inadýyla duracaðýna þu sevdanýn arkasýnda güzel olacak inancýyla dursaydýn ya? Bitmesini deðil güzel günleri görmenin inancýný taþýsaydý ya yüreðin. Ne kadar cümle kurarsak o kadar yaralanacak yüreklerimiz. Dedim ya ipini sen fena çektin bu sevdanýn sevgili ortada idama dair bir suç yokken ama ben seni çok sevdim be sevgili çok sevdim iþte….

     Yüreðini dökmüþtü önündeki beyaz sayfalara. Ve kadehe kalan son yudum þarabýný içek titrek bir mum alevinin aydýnlattýðý odasýnda bir sigara yaktý bu acýyý dindirmek için. bir kadeh daha þarap doldurdu ve bir yudumla daha buluþtu dudaklarý. Yüreðindeki sevdayý gecenin karanlýðýna savurmak istedi sessizce ve sessizce kaybolmak istedi bu yaþamdan. Daldý yanan mum alevinin aydýnlýðýna yüreðindeki sevdanýn acýsýna aldýrmadan. Düþledi acýlarla buluþarak yaþanan güzellikleri. Atmak istemiyordu yüreðinden bu sevdayý. Sevmiþti. Yanlýþtý belki ama seviyordu. Belki gerçek sevdayý öðreniyordu. Hiçbir beklenti duymadan tüm bedeni ile severek. Bir yudum daha alarak bir nefes daha çekti sigarasýndan. Bir zarf alarak özenle koydu mektubu zarfa donuk donuk hiçbir þeyin deðiþmeyeceðini bilerek yanaðýný adýmlayan gözyaþlarýnýn þahidliðinde. Derin bir of çekerek yüreðindeki yanan bu sevda ateþinin acýsýyla dokundu mumum yanan alevine ve karardý oda. Týpký yüreðindeki sevda onu yapayalnýz býraktýðý gün kararan dünyasý gibi…..


www.hamzaekiz.com