Hüzün Çizdim Yine Yüreðimin En Dip Köþelerine…

Yýllardan 1983, Mayýsýn yaza inat bahar kokusu açýk pencereden girdiði yerdeyiz; Ýstanbul AKM’nin kafeteryasý. Kültür ve Sanatýn beþiðinde çalýþtýðým yýllarýmýn ilk basamaðýndayým.

Masada üç kiþiyiz. Biri ben biri Opera ve Bale’nin koro sanatçýsý Tanju Albayrak ve rahmetli Aziz Nesin oturmaktayýz.

Az sonra sýcak köpüklü kahvelerimiz gelecek ve biz koyu bir sohbeti baþlatacaðýz. Damak tadýnda bir sohbet hem de…

O zaman A. Nesin “Böyle Gelmiþ Böyle Gitmez” in ikinci kitabýný bitirmiþ ve basýma hazýrladýðýný söylemiþti. Kitabýn birincisini okumadýðýmý söyleyince rahmetli;

“Sen hiç kelle yedin mi, hani sokakta sýcacýk piþmiþ kelle satýcýlarýný anýmsadýn mý?” diye sordu.

Ben de “Hayýr, kelle yemedim ama bozacýyý çevirdim” diye yanýt vermiþtim.

Eskiye dair ne varsa anýlarý yarým saatte silkeledik. Eski bayramlarýn kutlamalarýndan, bayram yerlerinden, kurulan panayýrlardan, yabancý sirk dünyalarýndan, luna parkýn içinde "korku" tünellerinden, dev aynalarýnýn karþýsýnda ki yaptýðýmýz þaklabanlýklarý kahkahalarýmýza katýk ederek anlattýk. Yani, unutulun geçmiþimizi kýsaca bir filimin þeridine sýkýþtýrdýk. Gelecekten de bahsettik. Hayalleri vardý. Ve,

“Eðer ömrüm yeterse, þu öksüz ve yetimleri de bir baþ göz etsem, gam yemem artýk…” dediðinde duygu gözlerinden okunmaktaydý.

Hayali gerçekleþecekti de. Henüz arsasý ve yapýmý baþlanmýþ “kimsesizler çocuk evi” de sohbetimizin bir parçasý olmuþtu.

Daha sonra bana;

“Senin soyadýn. Ýnsan adýný taþýrmýþ. Güzel yemekler piþirir misin Emine?” diye sordu.

Ona gülümseyerek yanýt vermiþtim:

“ Eþimin babasý soyadý kanunu çýktýðýnda, nüfus memuru bir ad yazacakmýþ. Sormuþ ne olsun, diye? Babasý da;

“Ben lokantacýyým, yaz iþte oraya bir þeyler” demiþ ve “Piþiren” soyadýný almýþ. Yemek piþirmekte her kadýnýn kendine göre bir becerisi vardýr. Ben piþirmekten ziyade yemeði daha iyi bilirim.” Dedim.

Daha sonra bize kendine soyadý nasýl aldýðýný anlattý. Aynen aþaðýda kendi kaleme aldýðý gibi. Ben de aynen size yazýsýný aktarýyorum. Ýçimi biraz hüzün doldurdu okurken...

Keyifli okumalar.

Emine Piþiren/Edremit-Akçay/09.12.2008

"1934 yýlýnda soyadý kanunu çýktý, her Türk kendine bir soyadý alacaktý.
Herkes kendi soyadýný kendisi seçtiði için insanlarýn bütün gizli aþaðýlýk
duygularý ortaya çýktý. Dünyanýn en cimrileri 'eli açýk', dünyanýn en korkaklarý
'yürekli', dünyanýn en tembelleri 'çalýþkan' gibi soyadlarý aldýlar.Bir mektup
yazabilecek zamanda ancak imzasýný atabilen bir öðretmenimiz kendisine
'Çevikel' soyadýnýn almýþtý. Irkçýlýðýn yayýldýðý günler olduðundan, özellikle
Türklüðü karýþýk olanlar ýrkçýlýðý anlatan soyadlarýný kapýþýyorlardý. Her türlü
yaðmada hep sona kaldýðým için güzel soyadý yaðmasýnda da sona kaldým.
Bana, ortada böbürlenebileceðim bir soyadý kalmadýðýndan, kendime 'Nesin'
soyadýný aldým. Herkes 'Nesin' diye çaðýrdýkça ne olduðumu düþünüp kendime
geleyim istedim."

Aziz Nesin