Çocuk yüzünde masum kýrýlganlýk donup kalmýþtý. Konuyu daha fazla uzatýp, onu da býktýrmadan konuþtu yaþlý kadýn:

“Aslýnda þimdi kendini buldurman çok kolay yollarý var. Gel sana öðreteyim.”

Torun hevesle yaklaþtý anneannesine:

“Bana öðreteceksin deðil mi, anneanne. Gerçekten çok korktum. Ya kaybolursam ben!”

“Öðretmem mi! O nasýl söz… Gel bakayým sen þöyle yanýma. Bak kuzum, biz büyükler bile kayboluyoruz. Ama elimizde telefon olduðundan yerimizi kolay buluruz. Çocuklar kaybolunca, çok zor tabi… Sen o anda hiç paniklemeyecek, aðlamayacaksýn. Önce etrafýnda þu üç bina var mý onu gözlerinle arayacaksýn. “

Yaþlý kadýn torununun bakýþlarýnýn kendi üzerinden kaydýðýný anlar anlamaz, sözlerine kýsa bir mola verir.
Oysa çocuðun kulaðý ninesindedir, onu kuzu kuzu dinlemektedir. “Üç bina mý?” diye kesilen sözün devamýný bekler. Anne anne yüzüne yumuþak bir gülüþ kondururken devam eder:

“Evet, üç bina dedim oðlum. Polislerin binasý, okul ve eczane veya saðlýk ocaðý…”

Küçük çocuk heyecanla atýldý:

“Tamamm, anladým þimdi. Annem beni devamlý saðlýk ocaðýna götürür. Hani aþý olduðum bina var ya anneanne…”

Yaþlý kadýn, sözünü onaylar gibi yanýtý alýnca çok mutlu olur:

“Hah, iþte bak, ne de güzel anlamýþ benim zeki torunum. Peki, binayý buldun, diyelim: O anda ne yapman gerekir?”

Küçük çocuk yine iþaret parmaðýný çenesine bastýracaktý ki, bu kez diþlerinin arasýna hafiften o parmaðýný sýkýþtýrdý. “Çýt” sesini duyan yaþlý kadýn, üzülür gibi yüzünü buruþturdu:

“Ah, kuzum benim, sakýn ha! Mikrop yuvasýdýr týrnaklar. Karnýnda o týrnaklar büyür yara yapar. Annen makasla keser. “

Der demez durumu anladý çocuk. Aklý bir önceki sorudaydý. Hemen yanýtý bulmuþ gibi atýldý:

“Bana ilaç yazan doktor Ferda teyzeye giderim. Ona kaybolduðumu söylerim. Annemin telefonunu biliyor onlar.”

Yaþlý kadýn sevinir, ama bu sevincini kýsa sürer. Kuþku uyandýrýcý diðer soruyu sorar:

“Aferin kuzuma. Güzel bir çözümdü. Peki, saðlýk ocaðýnýn yakýnlarýnda deðil de baþka bir þehirde, veya yerde kaybolsan ne yaparsýn oðlum?”
Çocuk hiç düþünmeden yanýtlar:

“Az önce dedin ya anneanne. Bende okul ararým. Polis amcalarýn binasýný ararým. Binaya gider, kaybolduðumu anlatýrým. Onlar annemi babamý ararlar. Deðil mi anneanne?”

“Evett, iþte böyle akýllý çocuk. Bu pazarda kaybolmandý… Peki bir de þöyle bir kaçýrýlma olayý ile karþýlaþabilirsin…”

Çocuk onaylanýnca mutlu mutlu ýþýldamýþtý mavi yeþil renkli gözleri. Ama biraz da sýkýlmýþ gibi yerinde kýpýr kýpýr duramayan muhabbet kuþlarý gibiydi:

“Anneanne, bana mýsýr patlatýr mýsýn? Sonra çocuk kaçýrýlmayý anlatýr mýsýn?
Yaþlý kadýn sanki bir þey unutmuþ gibi oturduðu yerden fýrlamýþtý:

“Tabi, ya ben sana mýsýr patlatacaðým, diye söz vermiþtim. Sen biraz TV izle, ben hemen gelirim.”

Çocuk mutlu mutlu konuþtu:

“Tamam, ama geçen günkü animasyon filmlerinden biri olursa çok sevinirim anneanne…”

Ona çocuk animasyon çizgi filmlerinin oynadýðý kanalý bulup ekraný büyüttükten sonra mutfaða yöneldi.
*

Devam Edecek