O yazýcý üç çeþit yazý yazdý;

Birini o okudu baþkalarý deðil,

Birini o da okudu baþkalarý da,

Birini o da okumadý baþkalarý da...

Þems-i Tebrizî


Yazanýn dahi tekrar okuyamaya cesaret edemediði, yüzleþmenin en doðru vaktini beklediði için yazamadýðý veya kendinden baþka kimsenin okumasýna müsade etmediði yazýlarý, ifþa ettiði yazýlarýndan daha fazladýr.

Bazen kelimeler, kesik kesik Ýstanbul'un sahile vuran dalgalarý gibi vurur içimizin kýyýlarýna, bazen de bir kuyudan çekilen urgan gibi birbirine düðümlü cümleler halinede takýlýr boðazýmýza. Yazdýkça, içimizin kuyularýnda nçektikçe cümleleri gýrtlaðýmýza birþeyler sürtünür. Yazmak da acý çekmenin baþka bir þeklidir ama yazý yazabilen için, içinde birikmiþ kelimeleri kaðýda dökememek daha can yakýcý olduðundan çeresiz kalem ömürlük bir yoldaþ ilan edilir.

Genelde her kelimeyle ayrý bir duygusal, zihinsel baðýmýz vardýr ve en hýrçýnlarýnýn bile baþýný okþayarak, koluna girerek mürekkebe bulanmalarýna ikna ederiz. Severiz hepsini, beklemediðimiz aðýzlardan çýkan dikenli olanlarýný bile; sýnýrlý harfelerden sonsuzu zorlama istidadýný, imkanýný yaratanýn hatrýna severiz. Bazen kelimelerden bir buket derer, yüzlerde tebessümler dokuruz. Bazý vakitler anne þefkatinde bir el gibi salýveririz de kaðýdýn üzerine yazýmýzý okuyabilen bir yetimin, bir mahsun yüreðin içini okþamasýna niyet ederiz. Kimi zaman da masaya vurulan bir yumruk gibi kaðýda konduruveririz, itirazlarýmýzý, hazmedemediklerimizi, sessiz birer eylem heyecanýyla... Beklenmedik bir anda Lokman hekim gibi kelimeleri ruh deðirmeninden geçirip aþýklar için merhamvari yazýlar hazýrlayanlar da vardýr...

Bazen kurak, susuzluktan kýrýlan ülkelerde bir kuyu açmak gibi yüreklere sondaj vurur cümleler. Bazen de kendi serabýmýzda kayboluruz. Ütopik hayaller der kimileri hayatý kalemle yoðurmanýn ardýna düþenler için. Somut realitelerle, istatistiklerle kafayý bozan, terazisi sadece kar, zarar ekseninden dýþarý çýkamayanlar kalem ehlinin bu iðneyle kuyu kazma azmini bir çeþit delilik addederler. Fakat yine de söz yerini bulduðunda, taþ gediðine koyulduðunda asla verdikleri deli raporunu kabul etmezler. Büyük bir iþtiyakla düþünce suçu kavramýnýn gereðini hayata geçirme konusunda birbirleriyle yarýþ ederler. Bu güçlülerin üstünlüðünün ahkam kestiði dünya denen beldede sýðý çemberlere hapsolmuþ dert sahbi insanoðlunun çemberinde gül oyadýr kelimelerle dans etmek. Acýnýn verdiði sancýyla herkesin dans etme iç güdüsünün dýþa vurumu da farklýdýr. Bazen öyle acý çekeriz ki kalem kaðýda dokunmadan evvel kelimeleri o hýnçla duvardan duvara vururuz. Öyle ki kaðýdýn üzerine uzandýklarýnda okunacak halleri kalmamýþtýr, muhatabýnýn karþýsýna çýkarmadan evvel dinlenmeye býrakýrýz. Bir müddet içimizin kara deliklerinde özümüzün mayasýyla mayalanmalarý için zamandan yana sabrederiz.

Her zaman ayný akýcýlýkta "özümüzden gürlemez" cümleler. Her daim fikirlerimize tahayyül ettiðimiz beceri ve çeviklikle giydiremeyiz kelimeleri. Sözün özü ya biçilen cümelenin gölgesinde asimile olur veyahut kursaðýmýza düðümlenenleri kaleme alýncaya kadar hararetini, tesirini yitirir... Zira tesirini yitirmeyen, baþka hiçbir kelamýn gölgesinde kalmayan tek kelam vardýr. Özümüzü, kelamamýzý görünen veya görünmeyen þekliyle ne denli o ilahi kelamla yoðurusak elimizdeki kalem de o denli kavi ilerler kaðýt üzerinde.


"Oku! Rabbin sonsuz kerem sahibidir.

O Rab ki kalemle yazmayý öðretti.

Ýnsana bilmediði þeyleri öðretti."

Alak suresi/1/2/3

"Nûn. Kaleme ve (kalem tutanlarýn)

yazdýklarýna andolsun..."

Kalem suresi/1


Ve kalemi yaratan, kalemle yazmayý öðretene þükürler olsun! Rabbim kendi yazýlarýmýzý bile "özümüzün gürlemesine" vesile kýlsýn. Ve muhatabýnýn dimaðýnda en hayýrlý tesirleri halketsin...